Addicted to Trails.: Hoge Veluwe Trailmarathon

Het gaat de laatste tijd allemaal wat snel. Mijn grootste doel dit jaar was de Trail des Fantomes 50km. Maar daarna heb ik geen moment de tijd gehad om echt lekker uit te rusten. Zoals in mijn vorige blog te lezen valt kwamen daar wat leuke evenementen achteraan. En al heel snel daarna kwam alweer de Hoge Veluwe Trail. Dit staat qua doelen dit jaar op de 3e plek, achter de Koning van Spanje en dus de TdF. Maar door alle evenementen heb ik naar mijn idee niet de tijd gehad om me goed voor te bereiden op de HVT. Natuurlijk heb ik behoorlijk wat kilometers in de benen zitten van de TdF, maar de laatste 2 maanden was het qua training allemaal wat korter werk. Ook omdat ik genoeg tijd wou nemen om te herstellen en ik bang was voor blessures. 2 weken geleden dan toch nog een lange duurloop van 32 kilometer eruit weten te persen en dat moest hem dan maar worden. Heel onverwacht kreeg ik 2 dagen erna ineens last van mijn rechter achillespees. Ik kon er 2 dagen bijna niet normaal op lopen. Daar schrok ik enorm van en was al bang dat ik de HVT helemaal niet zou kunnen lopen. Gelukkig ging het daarna snel weer beter en een week voor tijd was het eigenlijk niet meer te voelen. Ook mooi omdat ik toen de MudMasters had, dat ging ook goed met de pees.

Toch had ik 'stiekem' nog wel doelen voor de HVT. Ik hoorde al van Marek dat er niet heel veel toppers meededen en er misschien wel een podiumplaatsje inzat. Pascal van Norden deed sowieso mee, dus 1e zou ik niet worden, maar voor de rest was er nog niet veel bekend. Dat leek me wel wat, eindelijk een keer op het podium staan bij een wat grotere trail. Ook qua tijd had ik wel wat in gedachten. 3 uur en 15 minuten zou perfect zijn, 3 en een half uur zou goed zijn. Maar we zullen het wel zien, eerst maar proberen om hem uit te lopen.

Afgelopen zondag was het dan zover. Ik mocht weer lekker gaan knallen. Al had ik door de voorbereiding nog wel de nodige twijfels. Zou ik het wel gaan redden, het is toch gewoon 43km, dat is echt niet zomaar een afstandje. Moet ik met camelbak lopen of zou ik alleen de handheld meenemen. Welke schoenen doe ik aan, de FiveFingers omdat ze zo enorm licht zijn en dus makkelijk door het mulle zand komen of de Salomon Sense die iets zwaarder zijn, maar waar ik de laatste tijd de wat langere afstanden op gelopen heb. De avond ervoor die knopen maar gewoon doorgehakt en zondag samen met Daniëlle, de camelbak en de Salomons in de auto naar de Hoge Veluwe gereden. Het was weer allemaal perfect geregeld, parkeerplaatsen waren goed aangegeven en het startnummer ophalen ging ook erg snel.

Bij het startgebied aangekomen daar even rondgekeken en omgekleed, nog even snel naar de wc en wat praten met bekenden, er waren er weer genoeg! Hier kreeg ik ook te horen dat Michel Verhaeghe mee zou doen, de winnaar van de Koning van Spanjetrail dit jaar. Wat dus betekende dat ik erg mijn best zou moeten doen om op het podium te komen. En de 2e plek waarschijnlijk ook buiten bereik was. Het was in ieder geval weer gezellig met alle lopers. Ook voor de supporters was er genoeg te beleven, klimmuren en speeltoestellen voor de kinderen. Eettentjes, hottubs en verkoopstalletjes voor de volwassenen. De spanning zat er ondertussen weer goed in, vooral toen ik in het startvak ging staan. Meteen maar weer vooraan gaan staan en daar naast Michel Verhaeghe en Pascal van Norden gewacht tot het startsein viel. Na een kleine briefing van Robin Kinsbergen werd er dan eindelijk afgeteld. Ok, hier gaan we weer!

Pang! En los! De eerste kilometer was bijna allemaal asfalt, dit om het veld de gelegenheid te geven om hun eigen plekje te zoeken voordat we bij de smallere paadjes kwamen. Maar dat liep dus erg makkelijk. Pascal liep uiteraard meteen vooraan, maar vlak daarachter zat ik zelf met in mijn kielzog Michel. "Jeroen, het is een marathon, je moet 42km, het is geen 10km wedstrijdje", dacht ik terwijl de eerste kilometer in 3'44/km ging. De adrenaline en de toppers om je heen zorgen er toch altijd voor dat ik te snel start. Maar het voelde goed en ik hield Michel nog achter me, dus gewoon blijven gaan. We liepen toen lekker in het bos over een paar mooie paadjes en na een tijdje kwamen we de eerste trappetjes tegen. Ondertussen hadden we al 5km gehad, deze ging in 20.10, nog steeds veel en veel te hard voor een trailmarathon. Helemaal voor deze. Maar gewoon doorgaan op de trappen! De treden waren van houten balken en het was goed vochtig in het bos, dit maakte dat ze erg glad waren en je goed moest uitkijken hoe je je voeten neerzet. Maar het ging alsnog in een noodvaart eroverheen. Korte pasjes, tik tik tik, omhoog buffelen. Michel liep me na het 2e trappetje voorbij en ik volgde in zijn sporen. Nog een stukje harder, Michel volgen met 2 treden tegelijk. Wat kan die man lopen! Nou ja, hopelijk kunnen we straks wat herstellen op het vlakke deel. Dus ging ik redelijk diep om toch maar bij Michel te kunnen blijven.

Omhoog denderen.

Na de trappetjes volgde er inderdaad een vlak bospad. Nog steeds een behoorlijk tempo erin, maar genoeg ruimte om iets te herstellen. Hier ging ik Michel ook weer even voorbij. Hij hoeft natuurlijk niet al het kopwerk te doen. Met 10km kwamen we langs de eerste verzorgingspost, hier snel voorbij gelopen, had mijn camelbak mee dus had genoeg te drinken. Het eerste gelletje was ook al ingenomen. Maar de 10km betekende wel dat we nu het mulle zand kregen. Helaas. Dat mulle zand begon al heen snel na de post en ik verloor er al mijn snelheid, zo leek het in ieder geval. Michel ging me voorbij na een paar 100 meter en liep soepel bij me weg. Pascal zagen we toen ook nog een stuk verderop lopen, dat hij nog zo dichtbij was had ik niet verwacht. Het scheelde misschien nog wel 2 minuten, maar het betekende toch dat ik echt veel te snel gestart was. Dat bleek ook wel toen ik helemaal kapot ging in het mulle zand. Shit, daar komt de rekening. Michel liep steeds verder op me uit en ik leek nog langzamer te gaan voor mijn gevoel. Ik probeerde zo goed als mogelijk in de wielpaden van auto's te lopen, deze waren wat steviger dan de stukken eromheen, maar het kostte zoveel kracht om vooruit te komen. Met mijn tong op mijn borst zo goed als het kon door blijven lopen, kleine pasjes nemen, niet afzetten, zo licht mogelijk blijven. Maar het was een ontzettend lang stuk mul zand. En de moed zonk me samen met het zand in de schoenen. Vooral toen ik vlak voor de 18km de 4e loper al zag naderen. Dit was een behoorlijke tik en bijna gaf ik eraan toe. Doe maar even rustig, top 10 is ook ontzettend goed. Ga maar gewoon lekker genieten van de natuur, van de prachtige trail, van het lopen zelf. Je hoeft geen pijn te lijden, waarom zou je ook altijd zo snel mogelijk willen lopen?

Op 18km was ook weer dezelfde verzorgingspost als bij de 10km, we hadden een rondje gemaakt. Maar dit keer was ik geknakt, mijn gelletje had ik net al ingenomen, maar ik stopte toch om even 2 bekers sportdrank te drinken en te kijken wat de nummer 4 ging doen. Deze stopte ook voor een beker en liep achter me aan toen ik weer vertrok. Fijn, een loper achter me die erg nog fris uitziet en soepel lijkt te lopen. Als hij me maar niet in de berm gaat inhalen, want dan zeg ik er wat van. Tot mijn verbazing bleef hij achter me lopen. Door de bekers sportdrank en het gelletje kreeg ik alleen een steek in mijn zij, man wat dom! Het was teveel energie ineens, denk nou eens na! Nu heb je het helemaal verprutst. Maar tot mijn verbazing trok dit redelijk snel weer weg zonder snelheid te verliezen, gelukkig maar. De andere loper kwam naast me lopen en we raakten zelfs aan de praat. Samen afzien schept toch een band. Hij liep normaal geen trails, maar had al wel eens de 80km Limburgs zwaarste gelopen. Ook liep hij soms wegmarathons zo rond de 3 uur. Hij vond dit toch wel een stuk pittiger en mijn hoop gloorde op toen hij zei dat ik eigenlijk net iets te snel voor hem liep. Samen vervloekten we de mannen van MudSweatTrails die dit parkoers hadden uitgezet, vooral als er weer een deel mul zand op ons af kwam.

Het was nog steeds ontzettend afzien, maar het gezelschap zorgde ervoor dat ik toch nog wat meer kon geven. We hielpen elkaar over het dode punt en hielden elkaar scherp. Dit kon ik erg goed gebruiken. Al lopend passeerden we prachtige heidevelden, mooie bossen en gave uitzichten. Konden we toch nog een klein beetje genieten ondanks dat we allebei kapot gingen. Pas na de volgende verzorgingspost kwam ik erachter dat hij niets bij zich had, geen drinken, geen gelletjes. Hij vertrouwde op de posten en dacht wel dat dat genoeg was. Maar het gelletje wat ik hem later aanbood was een welkome versterking vond hij. Na 33 km kreeg Dion ineens een klap van de man met de hamer. Hij zei me door te lopen en hijzelf ging iets rustiger aandoen. Misschien toch te weinig energie mee. Aangezien ik al een tijdje aan het bedenken was hoe ik de eindsprint ging aanpakken als we samen aankwamen was dit voor mij een verrassing. Erg jammer voor Dion, ik gunde het hem ook wel, het was een fijne loopmaat. Maar ik was toch ook erg blij dat die podiumplek er voor mij nu weer wat meer inzat. Dit gaf me ook een boost en ik zette zelfs nog een versnelling in. Het was ook weer een wat makkelijker stukje, met redelijk harde paden en zelfs een stukje door het water. Gelukkig maar enkeldiep, was al bang dat ik kramp zou krijgen als het water hoger was. Ook omdat ik al wat krampscheutjes voelde. En bij de 35km was alweer de laatste verzorgingspost. Hier toch weer even stilstaan, wat zoute pinda's en wat tucjes achterover werken. Zout had ik nodig! Ik wil geen kramp vlak voor de finish, die 3e plek moet voor mij zijn! Het zoontje van Robin was hier ook, deze grote kleine man bood me aan mijn camelbak te vullen, maar ik had nog genoeg over zei ik al. Hij vertelde dat de nummers 1 en 2 al lang weg waren en dat ik op moest schieten omdat de nummer 4 er al aan kwam. Erg behulpzaam! Ik vertrouwde hem toe dat het wel goed zat en toen Dion bij de post aankwam gaf ik hem een high-five en vertrok zelf weer.

Laatste stukje, nog maar 8km. Dit kan je normaal gesproken ook makkelijk! Dus het tempo weer iets steviger en lekker gaan lopen. De lintjes zag ik ineens niet meer, tot ik goed keek en ik dwars door het gras ergens verderop een lintje zag hangen. Ok, dit wordt leuk! Zonder te kunnen zien waar je je voeten neerzet was het hopen op het beste. Gras tot in je neus en maar gaan. Natuurlijk vond Rein dit een leuke plek om wat foto's te schieten en te supporteren, dit kon ik wel weer gebruiken!

Alsof dat nog niet gek genoeg was liep het daarna over in heideveld. Waar we ook dwars doorheen moesten, dus dat was slalommen om de grote heideplanten heen en uitkijken dat je niet je enkels brak. Dit stuk kostte weer erg veel kracht. Nog maar een klein stukje, hoorde ik. Een vrijwilliger was de mensen de goede kant aan het uitsturen en ik moest nog even rechtdoor tot waar ik het fietspad moest oversteken. Dat fietspad was erg druk, de halve marathon was onderhand ook van start gegaan en probeerde daar mijn pad te blokkeren. Gelukkig viel er precies toen ik bij het fietspad aankwam een gaatje en kon ik daar mooi tussendoor duiken. Anders hadden ze ook maar moeten wachten, ik ben al 38km onderweg ofzo. Het bospad hierna voelde weer als tapijt onder mijn voetjes. Het laatste stuk was gelukkig alleen nog maar vlak bospad en dit was een verademing, opnieuw. Heel toevallig zag ik op het naastgelegen fietspad een bekende lopen met de HM en ik riep hem toe. Hij zwaaide terug en met deze kleine moraalboost maakte ik het af.

Toen ik het bos uitkwam liep ik bijna het meer in, oh bochtje! Dit was het laatste stukje, een mooi schelpenpaadje langs het meer waarna de finish was. Nog maar iets versnellen! 300m voor de finish kwam Jeroen van MST voor me fietsen om iets plaats te maken en te laten zien dat de nr3 eraan kwam. Over het bruggetje waar Daniëlle, Lena en Debbie keihard aan het juichen waren en door naar de finish. Klein eindsprintje eruit geperst en op het goede moment mijn Garmin uitgedrukt! Blij! Moe! Gesloopt! Maar ontzettend euforisch! Toch echt de 3e plek kunnen pakken en gewoon in mijn droomtijd van 3.15.37! Wauw!!! Ik had het wel gehoopt, maar om het dan toch zo te zien doet echt wel wat met je.

Later op het podium gewoon naast die ontzettende held Pascal van Norden staan! Die had gewoon een 2.57 gelopen, sub3 op zo'n parkoers, wtf! Michel was ook nog 10 minuten sneller dan mij maar daar kon ik niet mee zitten. Topdag gehad!

MudSweatTrails, Park Hoge Veluwe en alle vrijwilligers echt super bedankt! Het was weer een geweldig evenement!
Al de prachtige foto's komen van MudSweatTrails en ByRyanPhotography.com.