But first, let me take a selfie! |
Mooi gezicht, maar niet precies waar we hiervoor waren. Dus maar weer verder zoeken, dwars over de akkers heen, over een hek en dwars door het bos wat erachter lag. Hier begon het echte trailwerk, al meteen wat leuke afdalingen en klimmetjes, dwars door het bos, over takken en enkeldiep in de bladeren. Veel lol natuurlijk, maar nog steeds niet waarvoor we kwamen. Iets verder gelopen kwamen we bij een pad, een wat breder pad met een H, van Hermannsweg. Dit herkende ik uit de blog van Ronnie. Als we deze volgden komen we vanzelf ergens bij de klippen, hoop ik. Maar niet veel verderop stond er een bordje, met Dörenther klippen erop. Kijk, dat is handig! Helaas was het wel precies de andere kant op. Dus maar weer op pad. Bij een klein huisje/cafeetje stonden al wat andere mensen die waarschijnlijk ook lekker gingen trailen, dus daar konden we het mooi even vragen. "Pardon, wo sind die Klippen?", en toen wezen ze ongeveer 3 meter verderop. Kijk, dat was makkelijk!
Een stukje Dörenther Klippen. |
Nu begon het speelkwartiertje, wat uiteindelijk een uurtje geduurd heeft. Lekker klimmen en klauteren over de rotsen, naar beneden crossen door een mini-rivierbeddingkje, weer omhoog klauteren over alle wortels heen en natuurlijk selfie's maken op de rotsen.
Bjorn op de afdaling. |
Lekker klimmen! |
Allebei een glimlach van oor tot oor die er zelfs onder bedreiging niet af zou zijn gegaan. Wat een ontzettend mooi en gaaf gebied! Hier vermaken we ons wel een paar uur. Maar eerst weer even lekker klimmen en klauteren. Nu kan het eindelijk eens echt, bij Burger's Zoo in de Desert mag het nooit.
Ik bovenop de Klippen. |
Bjorn Selfie. |
Na een uurtje waren we eindelijk eens uitgeklauterd en gingen we eens kijken wat er verder allemaal te beleven viel. Natuurlijk moest er ook nog wel wat getraild worden. Dus onderaan de Klippen kozen we een leuk uitziend pad en begonnen we eindelijk met hardlopen. Dit was gewoon een mooi bospad, lekker glooiend en wat wortels om overheen te vliegen. Maar natuurlijk wil je af en toe wel een beetje uitdaging, dus op een gegeven moment doken we gewoon het bos in om daar de heuvel op te rennen. Lekker even het hart laten werken en de beentjes laten pompen (en vice versa). Lekker is dat! Daarna mag je er gelukkig ook weer af, dus lekker laten gaan en vliegen! Onder luid gelach vlogen we allebei door de struiken, weer over takken en langs bomen. Dit ging zo nog een paar keer door tot we bovenaan een ander mooi pad vonden. Een erg gave singletrail die vlak langs de Klippen liep. Ook weer met een mooie glooiing erin en soms dichte begroeiing en soms over de rotsen. Ook dit was echt een heerlijk pad om op te lopen. Lekker wat tempo maken, mooie bochtjes erin gooien en soms gewoon even kijken naar het prachtige uitzicht. In het kader van 'Foto's zeggen meer dan 1000 woorden':
Wat dieper het bos in was het ook ontzettend mooi, we bleven ons maar verbazen. Ook hier weer prachtige rotsformaties, hele mooie afdalingen en dus ook klimmetjes en hele gave singletrails.
Maar natuurlijk komt aan al dat moois ook helaas weer een eind. Onze lichamen waren daar wel blij mee overigens, die hadden het best zwaar gehad. Dat was ook goed te merken op de terugweg, in de auto viel ik bijna in slaap. Maar in ieder geval was dit een training om niet te vergeten en ook het gebied gaan we zeker vaker aandoen. Daniëlle vond het ook al een goed idee om daar een keer te gaan wandelen. Ik weet zeker dat ze dat erg gaaf zal vinden!
Deze training is onderhand alweer bijna een week geleden, wat erop neerkomt dat volgende week de Trail des Fantomes alweer is. De zenuwen beginnen al goed te komen, als ik er alleen al aan denk stijgt mijn hartslag met 20 slagen. Spontane paniekaanvallen kan ik nog net onderdrukken en ik droom continu weg naar de Ardennen. Ik hoop echt dat mijn training voldoende was om de de 50km goed uit te kunnen lopen, aan mijn enthousiasme en wilskracht zal het in ieder geval niet liggen! We zullen het zien in de volgende blog, spannend!!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten