Mud Masters 2015, Ooorah!

Vandaag meegedaan met de MudMasters 18km, in het alfa-startvak. Wat betekend dat je lekker moet knallen voor een mooie tijd. De 1e 20 finishers kwalificeren zich voor het WK OCR in Amerika, niet dat ik daar heen ga, maar toch een leuk feitje . 
De hele week al zenuwachtig, vooral omdat ik dacht dat ik misschien wel kans maakte op de winst. Wat natuurlijk supergaaf zou zijn! Vannacht dan ook redelijk slecht geslapen, al heb ik tegen de verwachting in nog wel íets kunnen slapen. In alle vroegte op pad gegaan, 7.15 uur in de auto om rond 8.15 uur in Haarlemmermeer aan te komen. Nog lekker rustig omdat we pas om half 10 startten, maar er werd aangeraden om er sowieso een uur vantevoren te zijn, nou ok! Even rustig banaantje eten, water drinken, startnummer ophalen enzo en definitieve keuze maken voor kleding. Dat werd dus toch lang/lang, met thermoshirt lang en shirt eroverheen. Daarnaast speciale handschoentjes voor Obstacle-runs.

10 minuten voor tijd mochten we het startvak in, natuurlijk meteen maar vooraan gaan staan en daar gezellig meedoen met de warming-up. Pompende beats uit de speaker en ook nog een beetje dansen. Lekker hoor! Ouwehoeren met de mensen om me heen, vooral Elte en Alexander, die ik later nog zou zien, een behoorlijke tijd.

Links van mij Elte en rechts Alexander.

Aftellen vanaf 10 en daar gaan we!  Ik wou niet al te snel starten, om op het eind ook nog wat over te hebben, maar wel een lekker pittig tempo. Dit betekende meteen dat ik ook vooraan bleef lopen, al zaten er een paar lopers op mijn hielen. Tempo steeds kleine stukjes laten zakken en kijken wat de anderen deden. Die bleven rustig op hun plek, dus ik vond het wel goed! Paar hooibalen over en even later nog een paar en nog een paar etc.. 

Dit waren de lage balen, eitje natuurlijk. Wat verderop kreeg je ook nog dubbele balen. Die tot aan mijn hoofd kwamen. Dus dat was wel even springen. Gelukkig ging dit allemaal probleemloos! Toen kwamen we bij de Piramide.

Daar lagen ook nog wat hooibalen op de trappen, om het makkelijk te maken. Maar deze gingen weer lekker soepel. Hebben al die hoogtemeters in Nijmegen voor het trailen toch geholpen! Aan de andere kant weer naar beneden hollen en voor een 2e keer omhoog, dit keer niet over de trap, maar gewoon het gras. Ondertussen liepen we nog maar met 3 man vooraan, Elte, Alexander en ik, het gat met de rest van het startvak werd steeds groter. Het tempo was ook nog goed vol te houden, als het zo kon blijven had ik op het eind nog genoeg over om te versnellen.

Hier doen we aan synchroonlopen.

Toen kwamen we bij de Slo-mo Mud, een deel van het parkoers die volledig om is gewoeld. Nu hebben de eerste lopers er nog niet heel veel last van, modder is nog niet aanwezig en met een kleine lichte pas kan je redelijk tempo maken. De lopers hierna krijgen het steeds wat moeilijker.  Hier kon ik zelfs nog een klein gaatje slaan met de 2 achtervolgers, maar dat gaatje werd teniet gedaan toen we onder een brug doormoesten. Door het water. Ijskoud water... Brrr, dit had voor mij niet gehoeven  . De eerste 10 meter vielen nog iets mee, maar daarna gaat het prikken, steken en wordt ineens alles gevoelloos. Auw, dat gaat echt pijn doen. Maar wel een goede motivatie om zo snel mogelijk erdoor te komen.

Net onder de brug vandaan, met z'n 3en uiteraard.

Gelukkig zaten er nog wel balken aan de zijkant waar je je aan kon voorttrekken. Maar hier liepen we weer met z'n 3en uit. Toen raakten we wat aan de praat, je moet toch wat te doen hebben onder het lopen. Het leek wel een theekransje onderhand. Alexander en Elte gingen beide naar het WK, althans, als ze top20 haalden, maar dat was al bijna niet meer te missen. Alexander ging morgen ook nog 10k bij de CPC lopen en ze vonden mij een mafkees dat ik volgend weekend een 75km trail had staan. Zo ging de tijd lekker snel voorbij, wat leuke obstakels gepasseerd, ook wat survival-achtige obstakels, erg leuk! Maar best pittig! Zoals een lange balk met 2 touwen die als een ring eromheen zitten. Waarbij je met je handen aan die touwringen moet hangen en dan zelf die ringen langs de balk moet schuiven.
Zoiets:

Nog altijd gezellig met z'n 3en.

Ook moest je tijgeren over autobanden heen, trenches met modder/water, die nog niet heel modderig waren en nog veel meer. Na een kilometer of 15 waren we nog steeds met z'n 3en aan het lopen. Toen kreeg ik het briljante idee om mijn handschoenen maar even uit te doen. Het werd onderhand toch al iets warmer en met de monkeybars die nog kwamen leek me dat iets makkelijker. Dus die dingen achterin mijn kontzak gedaan en lopen maar. Tot we ineens weer moesten tijgeren, maar dan met echt prikkeldraad er net boven, best heel laag. Die bobbel van mijn handschoenen bleef op een gegeven moment ook steken daarin, balen! Ik proberen los te halen, maar de andere 2 waren onderhand al weer verderop, toen had ik het gehad en trok gewoon mijn lange tight kapot. Doortijgeren! Het gat was helaas al gevallen, toch zeker zo'n 500 meter. Ook kreeg ik door dat getijger in de blubber ineens hele koude handen, goed idee geweest die handschoenen uitdoen. Balen! Nou ja, had qua conditie gelukkig wel wat over en zette de achtervolging in.

Nog maar weer eens door het water, zulke koude voeten!  Het waren onderhand een beetje klompjes geworden en ik hoopte toch echt dat dit de laatste keer was. In totaal al een stuk of 5 keer een behoorlijk stuk door water moeten baggeren. Maar we waren er bijna en nu kwamen de laatste paar obstakels. 3 meter hoge muren, die redelijk soepel gingen en waarbij ik bij de laatste muur Alexander tegenkwam. Die kwam er maar niet overheen, dus maar even helpen. Eerst tilde hij mij eroverheen met een handje en daarna ik er weer omheen om hem eroverheen te krijgen. Hierna de monkeybars, maar mijn handen waren zo koud dat ik er toch echt niet meer soepel overheen kwam. Dit koste mij weer behoorlijk wat tijd en nog maar weer eens balen van die handschoenen. Ik wou ze ook niet meer aandoen, omdat het latex/neopreen handschoentjes zijn, die erg strak zitten. Waardoor je er dus wel even mee bezig bent. Tot overmaat van ramp kwam ik ook al niet eens meer over de Piperunner heen in 1 keer. Ik hing wel aan de bovenste rand, maar ik kreeg gewoon geen kracht meer in mijn handen om me op te tillen. Dus maar laten zakken en teleurgesteld de lage kant gepakt.

Gelukkig kwam daarna alleen nog maar 1 keer tijgeren, onder stroomdraden door en daar was de finish! Ondanks dat foutje van de handschoenen toch nog de 3e plek kunnen behouden en daar was ik toch wel erg blij mee! De 2 anderen waren op mij aan het wachten en het was weer ouderwets gezellig!  

Nog lekker even na lopen praten, beide dachten dat ik als 1e zou finishen, hoe makkelijk ik liep. Maar ze waren zelf toch ook echt hele sterke lopers. Het was in ieder geval een goed leermomentje, volgende keer als het fris is, gewoon lekker je handschoenen aan laten!  En nu kan ik hun volgen op hun weg naar het WK, wat ook erg tof is!

Al met al super tevreden met mijn prestatie! Weer wat nieuwe vrienden gemaakt en weer lekker kunnen beuken. Leuke dag!