donderdag 10 december 2015

Uitstapje op asfalt - Marathon Spijkenisse.

Zoals zoveel hardlopers heb ik sinds ik 4.5 jaar geleden ben gaan hardlopen een interesse in de marathon. Het blijft toch een van de meest aansprekende wedstrijden op asfalt. Maar ik had me al snel een doel gesteld dat ik mijn eerste marathon onder de 3 uur zou willen lopen. Dat je dan ook nog eens in de lijst van Runner's World komt is natuurlijk helemaal gaaf! Bijna 2 jaar geleden wou ik al een poging doen tijdens de Midwintermarathon in Apeldoorn, dat was ook een van de eerste wedstrijden waarbij Henny me zou begeleiden met een schema. Helaas is dit toen door een lopersknie niet doorgegaan en heb ik alleen de Asselronde gelopen van 29km. Dat laatste rondje durfde ik toch echt niet aan.

Ondertussen heb ik de afstand al vaker overbrugd, met als toppunt tot nu toe de 75km Sallandtrail waar ik doorkwam op de marathon in ongeveer 3.20. Een half jaar daarvoor liep ik ook al een keer 3.15 op de Hoge Veluwetrail marathon. Dan zou je toch denken dat een marathon op de weg wel onder de 3 uur moet kunnen. Maar ik vond het alsnog erg spannend, ik had geen idee hoe mijn lichaam zou reageren op zolang een hoog tempo te moeten volhouden. Tijdens trails kan je af en toe lekker je rust pakken, wat eten bij de posten enzovoort. Maar dit is hele andere koek!

Toch wou ik het dit jaar echt een keer proberen. Henny had me al eens over de marathon van Spijkenisse verteld. Een minder drukke marathon met een redelijk makkelijk parkoers en in een tijd waar het niet zo warm is. Veel pluspunten dus, helaas is het ook een parkoers wat door de polder loopt, dus de wind en regen hebben vrij spel. De omstandigheden moeten dus wel weer een beetje kloppen. Nou ja, daar kan je toch niet zoveel aan doen, dus een paar maanden geleden de knoop doorgehakt en ingeschreven voor mijn eerste wegmarathon. Na de Eigertrail was ik toch al even bezig geweest met wegwedstrijden, de 10x10 van Winschoten en natuurlijk de Dam tot damloop, dus kon ik dit er mooi achteraan doen. Perfect plan!

Er werd dan ook ineens veel meer op asfalt gelopen, met veel tempotrainingen en intervalwerk. Henny weet wel van aanpakken dus het ging er hard aan toe, hoge tempo's en lekker knallen. Het liep allemaal ontzettend goed. Tussendoor het niet kunnen laten en dus het NK Trailrunning gelopen bij de Duinentrail in Schoorl, zoals te lezen is in mijn vorige blog. Ik merkte daar dat mijn vorm erg goed zat! Ook de zevenheuvelenloop die daarna nog kwam ging weer goed hard. Mijn PR opnieuw verbeterd en in 53'32 over de eindstreep geknald. Dat gaf toch echt een ontzettende boel vertrouwen voor de marathon.

Ook de duurlopen gingen uitstekend, veelal duurlopen met lange stukken op marathontempo. 4 x 6km op 3'50/km, 36km met de laatste 8km op 3'50/km en meer van dat soort loopjes. Mijn doeltijd voor de marathon stelde ik dan ook steeds ietsje scherper bij, begon het bij sub 2.50, eindigde het bij 2.42 tot 2.45, dat zou nog eens een droom zijn! Ik zag het al helemaal zitten en niets kon me nog stoppen! Maar het blijft een marathon hè.

Ongeveer een week voor de wedstrijd kwamen de eerste berichten al naar voren dat het misschien wel behoorlijk kon gaan waaien, dat was toch even spannend. Elke dag even het weerbericht checken of er al wat veranderd was. Ondertussen natuurlijk wat minder trainen en alleen kortere loopjes doen. Goed op je eten letten, uitkijken dat je in de laatste week niets blesseert of iets verkeerd tilt op je werk enzovoort. Stress, spanning, alles. Zelfvertrouwen werd steeds iets minder, heb ik toch echt wel genoeg gedaan? Eet ik wel genoeg, ik kom niet echt aan? Terwijl ik hoorde dat je wel 2 kilo mag aankomen de dagen voor je marathon. Nou ja, nog maar een bord pasta dan. De trainingen waren gelukkig wel goed gegaan, die nog maar eens doorkijken voor wat vertrouwen. Ook veel met Henny overlegd deze dagen, die nog hele goede tips had en samen doornemen wat er allemaal mee moest enzovoort.

Toen was de dag dan toch echt aangebroken. Na een onrustige nacht weer een maaltijdsalade met pasta voor ontbijt, bakje koffie erbij en toch nog een glas bietensap. Het weerbericht was niet echt veranderd, qua temperatuur en neerslag zou het erg goed zijn, alleen wel met windkracht 6. Dat werd dus keihard beuken vandaag! Het eerste deel zou vooral wind tegen zijn, het tweede deel wat meer wind mee. Misschien ook wel fijn omdat je het eerste deel toch nog best fris bent.

Daniëlle ging mee om te supporteren, dus hoefde dat eind gelukkig niet alleen in de auto te zitten. Gezellig samen meeblèren met het foute uur en zo kwamen we snel aan in Spijkenisse. Daar nog een stukje lopen, startnummer ophalen en gezellig wat bekenden begroeten. Henny was er al samen met nog wat lopers van Team Vroem en ik gaf alvast mijn spullen aan hem om mee te nemen onderweg. Hij fietste met me mee vandaag, dus dat is erg handig. Gelletjes en water kon hij mooi aangeven dan en me misschien zelfs wel iets uit de wind houden. Nog even snel naar het toilet, daarna nog wat warmlopen en toen was het al weer snel tijd om bij de start te gaan staan. Tijdens het inlopen kwam ik Irene Kinnegim nog tegen, die een week ervoor nog een parkoersrecord liep tijdens de 25km van de Meijendelloop. Ze had een paar dagen van tevoren toch even bedacht om hier ook te komen lopen, mooi dat dat zo maar even kan. Ook Victor Phaff kwam ik tegen, hem was ik op Facebook tegen gekomen. In Rotterdam liep hij nog naar een Nederlands kampioenschap op de marathon in de categorie 40+, een erg sterke loper dus en heel misschien een mooi richtpunt?



Om 11 uur was dan eindelijk de start, deze was op de atletiekbaan waar we eerst anderhalf rondje overheen moesten alvorens we de baan afgingen. Er liepen meteen een stuk of 8 lopers vooraan waar ik mooi bij kon aansluiten. Zoals verwacht ging de eerste kilometer ook veel te snel, 3'44 kwam ik door. Doe maar even iets rustiger aan, hartslag was ook al meteen naar de 160 gesprongen. Henny had daarvoor al een blaadje laten zien met de planning, de eerste 3km zou ik rond de 154 moeten zitten, oeps. Dus tempo ietsje laten zakken, we liepen nu ook door een bosje, waar gelukkig wat minder wind was, laat de anderen maar even lopen, misschien zien we een aantal straks wel weer.

Hoe soepel ik ook probeerde te lopen, zelfs op een mooi tempo van 3'57, mijn hartslag kreeg ik niet erg onder controle. Hij kroop zelfs naar de 168, waar ik eigenlijk dik onder de 160 zou moeten zitten. Natuurlijk zat er ook wel wat spanning bij en de wind hielp ook niet echt mee. Gelukkig mocht na 3km Henny aansluiten op de fiets en kon ik daar even mee overleggen. Toch nog maar iets rustiger lopen kwam daar uit, hartslag zal straks vanzelf wel iets zakken. Zo liep ik toch maar lekker door op ongeveer 4 minuten per kilometer. Ondertussen kwam Irene langszij met haar fietser en die bleef iets voor me hangen. Ik wist dat ze iets onder de 3 uur wou gaan lopen, dus ze vertrok op een aardig pittig tempo.

Het voelde allemaal nog wel heel makkelijk, ik liep mooi ontspannen en mijn ademhaling was ook rustig. Hartslag bleef wel boven de 165 hangen, maar daar kon ik nou even niet veel aan doen zonder teveel tijd te verliezen. Irene was ik toen alweer voorbij gegaan en er liep een groepje van 3 man op 400m voor me, de kopgroep met 4 man daar weer een 500m voor. 8e plek op dit moment, kan ik mee leven. Maar misschien kan ik later nog wat terugpakken. Na ongeveer 11km sloegen we weer af, nu kregen we een makkelijker stuk, lekker wat wind mee en dat zag je ook meteen in het tempo. Wat kilometers laag in de 3'50, wat mijn eigenlijke doeltempo was. Helaas ging dat vandaag waarschijnlijk dus niet lukken, maar ik had daar wel vrede mee. Hartslag zakte iets naar laag in de 160 en dat was ook het doelhartslag voor dit stuk, perfect dus!


Vanaf kilometer 16 tot 21 was het opeens weer keihard werken. Precies tegen de wind in, dat met windkracht 6. Proberen om een beetje achter Henny te blijven hangen, maar soms wou ik net wat versnellen en kwam ik er weer naast. Volle windvlaag die me naar achter blies en een grote lach op mijn gezicht, heerlijk dit! Daar kan ik echt van genieten, keihard werken, beuken tegen de wind in. Natuurlijk kost dat wel kracht, maar je moet er ook een beetje van genieten toch? Dus even later maar weer achter de fiets aan. Hier heb ik ook de 2 minst snelle kilometers gelopen met 4 minuten en 11 seconden, boh wat werken. Maar ik was gelukkig niet de enige, het groepje van 3 personen voor me zag ik steeds iets dichterbij kruipen. De kopgroep was onderhand wel al uit zicht, geen probleem. Ik was toch wat voorzichtiger geworden, ook omdat het toch mijn eerste marathon is en ik hem wel met tevredenheid wou uitlopen.

Na 21km werd het weer wat makkelijker, geen tegenwind meer, maar van de zijkant. Loopt toch wat fijner, tempo lag weer rond de 3'55/km en weer lekker soepel. Henny hield de boel goed in de gaten en zag dat ik het groepje in het oog had. "Die hoef je nu nog niet in te halen, dat kan bij km30 wel", zei hij, behalve als het natuurlijk als vanzelf gaat. Dat ging het gelukkig ook, erop en erover. Bij km24 vlak voor een afslag op een brug kwam ik langs het groepje. Een van de mannen klampte bij mij aan en de andere 2 moesten afhaken. Doordat we nu ook weer een stuk wind mee kregen was dat best fijn. Tempo weer wat omhoog, rond de 3'50/km met een uitschieter van 3'46, wat liep dit nog soepel. Ik hoorde de man achter me iets meer moeite hebben dan mezelf, dit gaf mij een beste boost. Zo kwam het dat ik nog iets versnelde en de ander moest afhaken. Nu dus op de 5e plek, dat is al een hele prestatie! Zouden er nog meer te snel gestart zijn?

Tot nu toe had ik elke 7km een gelletje genomen, de laatste was dus op km 28 geweest. Maar rond km 32 vroeg Henny ineens of ik er nog een wou, nu al? "Ja, meestal gaat na 32km je maag 'op slot', worden mensen misselijk en kunnen ze het niet meer verdragen." Nou ja, doe maar dan, het werd stiekem ook al wel wat moeilijker en een beetje extra energie kon ik wel gebruiken. Wat water erachteraan en lekker doorstappen. Beetje om je heen kijken en nog proberen te genieten. "Even een bodycheck, hoe voelt het?", ja, het ging nog wel best. Linkerkuit trekt heel iets, ademhaling wordt iets vlakker, maar tot nu toe nog goed. Maar hoe verder ik kwam, hoe meer ik in mezelf keerde. Rond km35 voelde het nu toch echt heel zwaar aan. Gelukkig waren we al aan het aftellen, nog 7km zou ik toch makkelijk moeten kunnen. Naar de hartslag werd niet veel meer gekeken, die lag redelijk stabiel rond de 172 op een tempo van 3'55. Het had iets meer mogen zijn, maar ik durfde het toch niet helemaal te forceren.

Km 38, nog maar 4 kilometer! Ineens krampscheuten in mijn linkerkuit, oh nee. Doe snel nog maar wat water. Drie grote slokken water erin en gewoon doorgaan. Ondertussen kwam er niet veel meer uit mij, helemaal in mezelf gekeerd en hard aan het werk. Henny sprak me bemoedigend toe, "het ziet er nog goed uit, ga zo door, klein stukje nog". Maar hij kreeg niets terug, ik was druk bezig het zo soepel mogelijk te houden. Ademhaling was vlak, kuit bleef het gelukkig nog goed houden. Zou ik nog kunnen versnellen? Misschien wel, maar ben erg bang dat ik mezelf dan opblaas. Hartslag mocht oplopen tot 180, hoe dan? Ik krijg hem niet meer boven de 173. Het maakt niet uit, je gaat super! Je eerste marathon dik onder de 3 uur, dat is toch wat je wou! Dat met deze wind! Doorzetten, kom op!

Nog maar 2km, ik hoor de speaker al! Henny spreekt me toe dat als ik nog iets over heb ik nu alles eruit moet halen wat erin zit. Ik weet het niet, durf het niet, stel je voor dat het mis gaat. Hij ziet wel dat het me pijn doet, maar zet nog even aan. Kilometertijden liggen nog redelijk vlak op 3'57 per kilometer, dat ik dit nog kan. Stukje tegenwind, dijkje op, voorzichtig met de kuit. Probeer zo soepel mogelijk omhoog te dribbelen. Toeschouwers zeggen dat het er nog soepel uitziet, dat moet je hebben! Het zegt mij niet zoveel, want zo voelt het zeker niet. Henny mocht niet met de fiets de baan op, dus moest iets daarvoor al afzwaaien, "laatste stukje, kom op! Je kan het!". Zo draaide ik de baan ineens op, nog maar 300 meter! Zie, je kan het nog wel. Een beste versnelling en een soepele eindsprint maken mij euforisch. JAAA, ik red het gewoon! BAM! Klaar! Juichen, een 5e plek op mijn eerste marathon. Een tijd van 2.46'39 op mijn horloge. Net niet mijn doeltijd, maar met deze omstandigheden super gedaan!

Daniëlle was er natuurlijk meteen bij, even omhelzen en bijpraten over hoe het ging. Victor was ook al binnen, even feliciteren, een mooie 4e plek in 2.44'46. Erg sterk en zoveel scheelde het nog niet eens meer. Wat drinken pakken, lekker bakkie thee en een lekker banaantje. Toen kwam Irene ook al binnen! Ze heeft gewoon een parkoersrecord gelopen vandaag en een persoonlijk record in 2.56'23, waar haalt ze het vandaan? Wat een topprestatie!

Henny was er ook weer bij en samen hebben we even de marathon besproken en waren het er over eens. Een mooie prestatie en goed gelopen. Zonder hem had ik dit zeker niet zo kunnen doen in mijn eerste marathon. Hij was mijn verstand vandaag en het verstand heeft overwonnen. Even later was zelfs nog de prijsuitreiking en bleek dat ik 3e was geworden bij de senioren, dus mocht ook nog even het podium beklimmen. Supergaaf natuurlijk! De nummer 1, een Noor had alleen niet door dat er ook uitreikingen waren voor categorieën, dus die was er al vandoor. Menno Lieven had een mooie 2e plek senioren gelopen met 2.44'11.


Mijn eerste marathon werd er 1 om in te lijsten. Een prachtige tijd, een negatieve split en gewoon een supergevoel aan overgehouden. Nu dit gedaan is kan ik me weer lekker richten op de trails met als aankomende grote doel de 75km van de Sallandtrail opnieuw, nu kijken of ik hem onder de 6 uur kan lopen. Hopen dat 2016 net zo'n mooi loopjaar wordt als 2015! 

1 opmerking: