dinsdag 15 maart 2016

Sallandtrail 2016 - Op karakter!



De Sallandtrail stond dit jaar weer op het programma. Het is dit jaar mijn eerste hardloopevenement en dan maar meteen 75km. Om het toch een beetje uitdagend te houden :P . Toen ik me ervoor inschreef had ik het idee om te proberen hem dit jaar onder de 6 uur te lopen. Dat zou een verbetering zijn van ongeveer 6 minuutjes op vorig jaar. 5 seconden per kilometer sneller gemiddeld, dat zou te doen moeten zijn. Na de marathon van Spijkenisse in december heb ik alleen veel te weinig rust genomen. Na 4 dagen alweer redelijk pittig trainen en 2 weken erna liep ik alweer de 26km Montferland Nighttrail, supergaaf om te doen, maar daarna was ik helemaal uitgeblust. Ik heb het idee dat ik hierdoor toch wat overtraind ben geraakt en heb daarna niet echt meer lekker kunnen trainen. Af en toe een uitspatting ging nog wel, 1000 hoogtemeters in een uurtje op een vuilnisbelt bijvoorbeeld. Maar wou ik een beetje constant veel kilometers maken kwamen de pijntjes alweer snel opzetten. Rusthartslag bleef ook maar steeds aan de hoge kant en het ging gewoon niet soepel.

Mijn gebrek aan ervaring en koppigheid deden mij toch gewoon doorzetten, dan maar wat minder kilometers maken en iets gerichter op hoogtemeters bijvoorbeeld. Gelukkig ging het de laatste maand toch wel weer iets beter. Het trailweekend in het Teutoburgerwald met Ronnie Duinkerken en vele andere toffe trailers was helemaal fantastisch! Het hele weekend goed weer gehad en mooi 85km en 4000 hoogtemeters gemaakt. Dit had ik echt nodig, want mijn vertrouwen in een goede afloop van de Sallandtrail zat op een dieptepunt. Ik heb met mezelf afgesproken dat ik na de Sallandtrail even 1 maand niets ging doen, gewoon goed uitrusten en daarna weer knallen. Dit is tussendoor weer aangepast naar 2 weken en op dit moment vind ik 1 weekje rustig aan al wel weer genoeg. Nou ja, fouten leer je van.

Maar toen was zaterdag 12 maart ineens aangebroken. De wekker ging weer heerlijk vroeg om 6 uur en een uurtje later zat ik alweer in de auto richting Nijverdal. Ik liet alles maar gewoon op me af komen. Vertrouwen was nog niet heel groot en stiekem was ik er toch een beetje bang voor dat ik hem niet uit ging lopen. Maar we zien het wel, gewoon gaan en anders kan je altijd op 50km nog beslissen om te stoppen. Weer bij het 'Ravijn' aangekomen was het weer een drukte van belang. Gezellig! Veel bekenden tegengekomen en even mee praten zoals bij elke trail, leuk wereldje! Bertus natuurlijk weer even begroet, Victor Phaff die in Spijkenisse een plekje voor me eindigde was er ook. Jeffrey die door blessures helaas niet zelf kon lopen maar wel foto's ging maken en nog meer bekenden die de 50 en de 75 gingen lopen. Boven meteen maar even omkleden, want het was al bijna weer zover.


In het startvak nog even kletsen met Victor, iedereen even succes wensen en Bertus gaf ons nog even een speech. De laatste 10 seconden aftellen en we mochten op weg! Ik was er met mijn hoofd nog steeds niet helemaal bij, ik had niet het idee dat we onderweg gingen om gewoon even 75km hard te lopen of 6+ uur bezig te zijn. Ik liet me gewoon meevoeren en we zien het wel. Al liep ik wel meteen weer vooraan. Vooral in het eerste deel is dat wel makkelijk, want hier krijg je meteen een steil paadje omhoog, het stut op. Een leuk begin van een mooie trail!


Eerlijk gezegd voelde het eigenlijk best wel heel goed. Ik had geen last van pijntjes en mijn hartslag voelde ook nog redelijk rustig. De voorfietsers kwam na een kilometertje er ook bij en er werd weer wat gekletst onderweg. Ik had het idee dat het zelfs iets sneller ging dan vorig jaar. Na een aantal kilometer kwam er zelfs iemand langszij lopen, verrassing! Even in de gaten houden wat hij ging doen, maar hij bleef gewoon naast me lopen. Zei niet heel veel, even later kwam ik erachter waarom. Het was een Bosniër, Jasmin. We raakten toch wat aan de praat, in het engels en hij vertelde dat hij een maandje in Nederland was en tussendoor een mooie trail wou lopen. Hij had ook al wat 100+ km trails gelopen waar hij woonde en vond dit toch ook wel erg mooi! Al had hij thuis meer bergen. Ik hoefde me geen zorgen te maken zei hij, want hij wou gewoon mooi een stuk gaan lopen. Nou ja, ik maakte me ook geen zorgen, vond het wel gezellig zo.

In het bos kwamen we onderhand over een nieuw aangelegd MTB-parkoers, dat zag er echt super uit! Mooie singletracks en gave kombochten en snelle afdalingen. Dat zijn de paadjes die ik het mooist vind tijdens een trail en hier had ik dan ook een nog grotere grijns op mijn gezicht. Jasmin vond het ook erg tof maar je hoorde dat hij het hier iets moeilijker mee had. De fietsers hadden gelukkig ook een mooie tijd en mede door het lekkere weer was het ook voor hun goed toeven. De start was nog net boven de 0 graden, maar het werd langzamerhand steeds iets warmer.


Zoals beloofd stond Jeffrey rond km 12 langs het parkoers, even groeten en hij maakte wat toffe foto's. Altijd leuk om even een bekende te zien. Een paar kilometer later kwamen we op het verbindingsstuk met de Lemelerberg. Een klein stukje asfalt, nieuwe voorfietsers en daarna een behoorlijk stuk over akkerland, langs een beekje over het gras enzovoort. Een paar keer een hek met prikkeldraad over en proberen om niet door je enkel te gaan met al die graspollen. Dit stuk had ik het al best zwaar, het loopt gewoon niet heel fijn zo vlak naast een slootje en de grond die ook nog eens schuin loopt, richting datzelfde slootje. Het was nog lang niet zo warm dat een verfrissend bad mij wat leek.

Gelukkig kwamen we toen al snel weer bij de heide, wat was het hier toch mooi! Een paar gemene klimmetjes en bovenop de Lemelerberg een fantastisch uitzicht, alle kanten op. Wat kan ik hier van genieten! Jasmin was ik ondertussen kwijtgeraakt, hij was toch wat te hard gestart en moest bij de klimmetjes powerhikend omhoog. Al snel had ik een paar minuten voorsprong opgebouwd daardoor. Gelukkig had ik nog wel de voorfietser bij me, dus alleen was ik nog lang niet. Toch wel heel fijn! Op de terugweg richting het 25km parkoers kwam ik ineens Yöran tegen, die richting de Lemelerberg ging, tof! Even een high-five, succes wensen en weer door. Grace langs de kant, even zwaaien natuurlijk en met een mentale boost verder. Richting de drankpost kom je nog veel meer 75km lopers tegen waarvan er vele je aanmoedigen, erg leuk, al moet je zelf ook wel vaak succes wensen ;).

De terugweg over het verbindingsstuk gaat een stuk makkelijker dan de heenweg, wat bredere zandpaden en makkelijk te belopen fietspaden. De verzorgingspost bij kilometer 40 kwam daarna als geroepen. Er was zelfs een bijgebouwtje waar ik even een sanitaire stop kon doen, dat lucht gelukkig goed op! Helaas was ik daardoor wel zo'n beetje alle minuten kwijt die ik voorliep op vorig jaar. Bij de post zelf nog even snel een banaantje meepakken, de vrijwilligers bedanken en maar weer op pad. De beentjes zijn na de stop al iets stijver geworden en het kost weer even tijd om soepel te lopen. Geen probleem, dat mag ook wel na 40km. Hierna draai je het 25km parkoers alweer op en is het nog een 10km naar de start/finish. Hier loop je helemaal niet meer alleen, want je komt de lopers van de 25km zelf ook tegen. Weer veel pardon's en succesen uitgedeeld, gelukkig is er vaak genoeg ruimte om er langs te lopen of de andere lopers geven zelfs wat ruimte en aanmoedigingen, erg leuk!

Tot nu toe ging het dus eigenlijk best goed, qua schema lag ik nu op ongeveer hetzelfde tijd als vorig jaar, maar ik had veel minder last van mijn benen. Had ik vorig jaar al dikke blaren onder mijn voetzolen, was mijn enkel ingetapet en stijf, nu was alles ok. Alleen mijn conditie trok het toch wat minder, ik had het onderhand zwaarder dan vorig jaar en ik was helderder, dus kreeg het zware naar mijn idee ook meer mee. Was het vorig jaar meer een roes waarin ik liep, nu was het meer een last, moeilijk uit te leggen. Door het focussen op mijn voorgangers van de 25km is het laatste stukje wel heel snel gegaan, eigenlijk het enige wat ik me nog duidelijk herinner is dat ik in de kuil omhoog wandelde in plaats van hardlopen wat ik vorig jaar nog wel kon.

Snel daarna kwamen we alweer in het zicht van het zwembad, de finish van de 25km en de verzorgingspost voor de 50/75km. Het was voor mij eigenlijk wel heel duidelijk, het is zwaar maar er is totaal geen reden om te stoppen. Dat is niet eens bij me opgekomen deze keer. Dus snel even mijn water bijvullen, even kletsen met Bertus, Jeffrey die er ook alweer stond en Mischa die al binnen was op de 25km. Ik verontschuldigde me al wel dat ik dit jaar nog niet onder de 6 uur ging duiken. Daarvoor had ik teveel moeite om nu nog een versnelling erin te gooien. Maar uitlopen zou ik hem zeker!


Het tweede deel begon iets anders dan vorig jaar. Toen kreeg je eerst een behoorlijk pittige klim door mul zand, weer het stut op. Deze keer werd je over weer een nieuw deel van het MTB-parkoers geleid, welke wel weer superleuk was. Veel klimmetjes en dalen. Ik merkte dat ik toch behoorlijk moe was toen ik ineens op de grond lag. Hmm, balen is dit. Een klein stronkje over het hoofd gezien en daaroverheen gekukeld. De schade viel gelukkig mee, mijn ego iets gekrenkt, schaafplekken op mijn knie en mijn elleboog iets. Even afkloppen en de stijfheid er maar weer uitlopen. Klein stukje asfalt onder het tunneltje door en daar kwamen we weer aan bij de Sallandse heuvelrug. Een prachtig mooi heidegebied!


Opeens zag ik daar weer iets bekends, stond Christiaan ineens langs de kant van het pad foto's te maken. Hij kon dit jaar helaas niet meedoen door een schouderblessure. Maar ging lekker een stuk wandelen met de hond en wat foto's schieten van de deelnemers, leuk!

Op de heide zelf was het ondertussen goed toeven, graadje of 9 met een lekker zonnetje erbij. Gelukkig niet heel veel wind, want die was nog best fris. Maar de armsleeves waren alweer een tijdje naar beneden. Het deed alleen wel pijn, heel veel pijn. Ik had constant het idee dat ik wel even kon gaan wandelen, wat wou ik graag wandelen. Maarja, daarmee duurt alles alleen nog maar langer, dus dat schiet ook niet op. Gewoon niet luisteren naar je lichaam en blijven gaan. Veel meer pijn gaat het gelukkig toch niet doen. Ook begon ik weer mensen bij te halen die de 50km liepen, maar heel veel sneller dan hun ging het niet meer. 2x heb ik me dan toch overgegeven aan mijn gedachten, maar dan wel op wat klimmetjes. Heel snel ging het niet meer omhoog, dus ik mocht die klimmetjes wel even wandelen. Kan je meteen even rustig een reep of een gelletje eten, rustig wat drinken, maar boven moet je er gewoon weer aan geloven. Rennen, luie donder!

Voor de rest was ik een beetje bezig met mijn eindtijd, allerlei rare berekeningen, hoelang zou ik er dit jaar over doen. Als ik zo snel loop en het is nog zolang dan enzovoort. Steeds kwam er weer wat anders uit, handig dat nadenken tijdens het lopen. Maar ik was er wel over uit dat het ongeveer 6.10 tot 6.20 moest worden. Nog netjes, ik ging hem in ieder geval uitlopen. Ik had me voorgenomen om geen tijd kwijt te raken bij de posten, maar bij de laatste post, op 6.5km van de finish toch nog even stilgestaan. Hier wat suikerbrood gepakt wat er erg lekker uitzag en die al wandelend even opgegeten. Ik moest weer op pad van de fietsers. Goede motivatie!

Nu bijna geen klimmetjes meer, stukje bos, weer even onder het tunneltje door en de laatste keer het stut op. Beneden zag ik nog 75km lopers langskomen, zou Yöran daar nog bijzitten dacht ik aan. Het lopen ging nog steeds ontzettend zwaar, maar mijn benen voelden naast de pijn eigenlijk nog best goed, in ieder geval helemaal geen tekenen van enige kramp, wat ik vorig jaar wel had. Dit keer eigenlijk geen emoties gehad toen ik eindelijk weer het zwembad in aanzicht kreeg. Hoorde wel weer wat aanmoedigingen van beneden komen, wat erg leuk was. Maar verder wou ik er gewoon lekker klaar mee zijn. Finishen! Laatste stukje omlaag, scherpe bocht en op naar de finish, waar Bertus natuurlijk klaarstond om iedereen op te vangen! Top!


Opnieuw een eerste plek op de 75km Sallandtrail! Mijn uiteindelijke tijd was 6.13'15, wat 7.5 minuut langzamer is als vorig jaar. Maar wat ben ik blij dat ik hem sowieso heb kunnen uitlopen. Minder snel dan gehoopt, sneller dan gedacht. Het kostte veel pijn en moeite, maar mentaal is dat gewoon een goede training geweest. Nou moet ik het volgend jaar nog maar een keer proberen en dan wel een keer een vlekkeloze voorbereiding maken!

Na de finish weer even gezellig blijven plakken, met Leonie en Bertus op de foto, Leonie was de snelste dame in 6.42, supermooie tijd! Maar zij was nog wel lekker fris en liep de volgende dag alweer 30km.


Yöran heb ik helaas niet meer gezien, hij was inderdaad net 5 minuten weg toen ik finishte en op Strava zag ik dat hij inderdaad onderlangs naar de Sallandse heuvelrug liep toen ik boven langs kwam, grappig om te kunnen zien. Victor kwam als 3e binnen, nadat hij in de laatste kilometers nog was ingehaald door een sterk finishende Jan Muller. Sander en Remco hebben de 50km heel sterk uitgelopen en iedereen was het er weer over eens dat de Sallandtrail een supermooie trail is en ontzettend goed georganiseerd. Bertus en alle vrijwilligers natuurlijk weer ontzettend bedankt en tot volgend jaar!

Geen opmerkingen:

Een reactie posten