Salomon Koning van Spanje Trail 2016 - Even doorbijten!

Om 7 uur 's ochtends zaten we samen in de auto, Pascal Schepers en ik, onderweg naar het pittoreske Limburg. Gulpen om precies te zijn. Want net als de voorgaande 2 jaren doen we daar mee aan de Salomon Koning van Spanje Trail. Een hele gave trail met goed wat hoogtemeters en ontzettend mooie uitzichten! Met z'n tweeën in de auto is gelukkig een stuk gezelliger dan alleen en zo vlogen de 2.5 uur dan ook snel voorbij vol gepraat over trainen, tegenstanders en doelen.

In Gulpen aangekomen de auto geparkeerd bij Rocca, waar de voorgaande jaren ook nog de start was. Maar dit jaar hadden we een kleine warming-up, doordat de start nu bij 'Panorama Camping Gulperberg' was, die jawel, bovenop de Gulperberg ligt. Meteen dus even een stukje klimmen. De toon was alweer gezet. Al zwetend bovenaan gekomen, dat was wel weer genoeg voor vandaag, toch? Bij de camping was het alweer een drukte van belang, de 11km en 22km lopers waren er ook nog, die startten wat eerder dan ons. Meteen maar even naar de stand van Scarabee, gezellig bijkletsen en mijn gave nieuwe teamkleding in ontvangst nemen. Kon ik vandaag meteen goed uittesten!

Het is altijd weer zoveel ouwehoeren tijdens de trails dat de 1.5 uur speling die ik had ineens nog maar 20 minuutjes was. Oeps, nog geen startnummer en moest ook nog even het toilet bezoeken. Gelukkig was het daar alweer wat rustiger. Nog even twijfelen over kledingkeuze, jasje aan of niet. Maar met de adviezen dat het onderaan de berg wat minder wind was en het zonnetje weer eens doorkwam het jasje toch maar in de tas gestopt. 5 minuten voor tijd dan toch maar met de rest in het startvak gaan staan.

Ik sta links, zonder hoofd.

Even een mooi inleidend praatje van de mannen van MudSweatTrails, waar we op moesten letten, pijltjes van andere evenementen enzovoort en al snel was daar dan toch echt het startschot. Ik stond op de 2e rij en zag de 1e rij al sprintend vertrekken, erachteraan! Het mooie van een start bovenop een berg is dat het eerste deel meteen lekker afdaalt! Zo vertrokken we met 20km per uur, op een 37km... Succes! Het kopgroepje begon zich al meteen te vormen, een man of 7 die elkaar achteraan jaagden en daarachter wij met een groepje van een man of 6. Dominique Pankow liep vlak voor me en achter me aan kwamen Pascal Schepers, Ralph Apeldoorn en voor mij onbekende lopers. Na 3.5 minuut gaf mijn horloge met een piep aan dat we een mooi tempo erin hadden, maar bij trails geldt meestal dat 'What goes down, must come up' en zo begonnen we aan de eerste van vele klimmetjes.

De tweede kilometer ging dan ook ruim een minuutje langzamer. Het kopgroepje liep steeds wat verder weg en Dominique en ik sloegen ook een gaatje met onze achtervolgers. Zwijgend liepen we over de mooie paadjes, geconcentreerd en stiekem best een beetje aan het genieten! Wat hou ik toch van die afdalingen in de Koning van Spanje, niet supersteil en goed uitkijken waar je je voeten neerzet door alle losse stenen, maar hier kan je lekker vliegen! Dominique deed het nog iets beter en liep bij elke afdaling weer wat uit, maar het klimmen ging bij mij weer iets sneller en daardoor bleven we toch bij elkaar in het kielzog.

Beklimming na 3 km, helaas geen doedelzak dit jaar.

Tijdens de Duinentrail in Schoorl eindigden Dominique en ik ook heel dicht bij elkaar, al had ik mijn trail toen heel anders ingedeeld en haalde ik hem vlak voor het einde in. Ik wist dus dat we redelijk aan elkaar gewaagd waren. In de auto hadden Pascal en ik al even wat tegenstanders besproken en hadden gezien dat Dominique 2 weken geleden in Rotterdam een 2.41 had gelopen op de marathon, wat een supertijd! Maar zou hij daar al van hersteld zijn? Hij had er de pas in ieder geval nog goed in en tekenen van vermoeidheid waren er ook niet. Al vond ik het in het begin nog best pittig gaan, ik was er dus content mee om gewoon achter Dominique te blijven hangen en niet teveel meters prijs te geven.

Na een kilometer of 6 raakten we dan toch aan de praat, zolang je bij elkaar loopt kan je het net zo goed gezellig maken toch? Het tempo bleef onverminderd doorgaan, maar toch was er adem genoeg voor hele verhalen. Over Rotterdam natuurlijk, felicitaties voor een toptijd. Andere doelen dit jaar, de Zugspitze voor mij en de Eiger E101 voor Dominique, die daarmee meteen zijn eerste Alpentrail gaat lopen. Dapper! Meteen maar even geadviseerd om straks langs de Scarabee-stand te gaan voor een mooi paar stokken. Die kan je daar wel goed gebruiken!

Ondertussen scheen het zonnetje best hard en werd het zelfs behoorlijk warm. Maar al snel kwam daar de Gulp in zicht om ons weer even af te koelen. Een mooie lange afdaling door het gras met beneden een riviercrossing, maar wel een heel klein riviertje dan. Dat kleine riviertje levert wel altijd spectaculaire foto's op!

Links op de voorgrond Dominique, rechtsachter een loper van de 22km.

Eventjes frisse benen halen, om daarna jezelf meteen weer in het zweet te werken met een klim met 80m hoogteverschil. Toen gingen ook even de handschoenen uit en de armstukken naar beneden. Vraag me af of Dominique straks nog even moet stoppen om zijn jas uit te trekken. Hij vond het zelf geen probleem en liep stoïcijns door. Even later kreeg hij ook weer gelijk toen het ineens begon te regenen, brrr, fris. De temperatuur daalt dan meteen een paar graden en de armstukken stegen weer. Toch wel erg blij met mijn kledingkeuze.

De volgende 10km vlogen weer voorbij. Lekker kletsen tussendoor, vliegen van mooie afdalingen, gave paadjes overknallen en stoempen op de beklimmingen. Zelfs nog een stukje off-trail, gewoon dwars door het bos met best wat modder. Maar mijn Salomon Sense Ultra hielden zich ook daar erg goed. In verband met het weer had ik ook nog de Sense Ultra Soft Ground mee, maar aangezien veel paden hier toch redelijk hard zijn was dat niet nodig. Ook met deze keuze was ik erg tevreden en het leverde me maar 1 slippertje op.

Rond 22km dook er ineens een hele bekende klim op. Ineens een scherpe bocht naar links, waar Dominique nog bijna rechtdoor wou gaan. En daar lag hij dan, een klim tussen 2 wanden, een lange klim, die behoorlijk pittig is. Eerste stukje gewoon dribbelen, maar om toch nog wat kracht te sparen maar begonnen aan de powerwalk. Handen op mijn knieën en nog een behoorlijk tempo weten te maken. Als we bijna boven zijn mag je wel weer gaan lopen. Zo gezegd, zo gedaan.

Een van de vele beklimmingen.

Na Rotterdam had Dominique nog wat last van zijn kuiten, waardoor het klimmen wat minder ging en na deze klim had ik dan ook ineens een gaatje. Zeg maar gerust, een gat. Aan de ene kant vond ik het wel jammer, het was erg gezellig! Maar ik wist dat ik nu weer op de 8e plek liep en dat was toch ook wel mooi. Misschien toch maar even proberen om dit vast te houden. Dus weer mooi de vaart erin en de afdaling afknallen die erna kwam. Dat leverde weer mooi 2 gratis snelle kilometers op. Nog maar 12 te gaan!

Het weer wou nog even wat roet in het eten gooien. Het komende stuk was behoorlijk onbeschut en het begon steeds harder te hagelen. Jemig, wat wordt het koud. Handschoenen gingen in een klimmetje weer aan en nu maar hopen dat het allemaal warm genoeg is. Op mijn werk zit ik al genoeg in de kou, waarom hier ook dan weer. Nou , dan loop je maar gewoon wat harder, krijg je het vanzelf weer warm. Af en toe even achterom kijken, maar daar was nog niet veel te zien. Ah, hier heb je de klim naar de huisjes al, dan is daarboven de laatste verzorgingspost. Mijn water begon al op te raken en mijn kuiten begonnen zelfs al iets te verkrampen, dus dat kon ik wel gebruiken. Mark Groeneweg stond bij de post en vroeg hoe het ging. Ja, heel best! Een van mijn flesjes even vol laten gooien, ondertussen dropte Mark een gelletje bij mijn andere flesje en alvast even wat water achterover slaan. Nog steeds geen Dominique te zien, maar dat zal niet heel lang meer duren, snel weer door! Bedankt allemaal!

Ok, even checken. Nu 2 uur bezig, nog een kilometer of 10 te lopen. Tussen de 2.45 en 2.50 moet zeker wel lukken, maar het voelt al wel behoorlijk pittig allemaal. Klimmetjes konden gelukkig nog wel op dribbeltempo, dus heel erg kan het niet zijn. 'Kijk uit, moeilijk looppad' of iets dergelijks stond er ineens op een bordje. Och, dat is natuurlijk niets voor een trailer. Rechtsaf een klein paadje in, beetje modder, nog een bochtje door en glijden als een malle! Het was gewoon 1 dikke blubberbende, woei! Even een stukje schaatsen, uitkijken dat je niet in het meertje ernaast valt. Krampscheut, schiet een eind op joh, ik ben bezig! En weer door! Gelukkig was het een redelijk kort stukje, dus met 3x zo zware schoenen als eerst kwam ik weer op gang.

Ah, het gaat weer allemaal wat naar beneden, fijn! Scherp bochtje naar rechts en weer door. Nu lopen we parallel aan het pad waar ik net overheen kwam, dus kan ik mooi kijken of er al iemand aankomt. Net toen ik bij het laatste stuk parallel liep zag ik Dominique daar aan de afdaling beginnen. Nog wel een mooi gaatje, dit gaat niet meer fout! De hoop om misschien nog iemand te kunnen inhalen die voor me liep was er al niet, ik had al in geen eeuwen iemand voor ons zien lopen, die kopgroep was goed bezig!

Het slotstuk zat er alweer aan te komen, een klimmetje op een grasveld, waar Rein in het gras lag, foto's te maken! Hey, high five! Beetje support kon ik wel gebruiken in de klim. Waar moet ik nu heen? 'Ja die kant op! ---> '. Ok, thanks, en weer gassen.

Ik kon zelfs nog lachen!

Daarna volgde een afdaling op een venijnig trappetje, wat een korte pasjes moet je hier maken. Niet omvallen nu, top. Beneden staan vrijwilligers die me de goede kant op wijzen, bedankt weer! Stukje over het asfalt en even later weer een trapje op, oei, die is ook best steil. Bovenaan de trap staat een mevrouw met 2 bruine honden. Hmm, laat ik maar wandelend naar boven gaan, ook minder bedreigend voor de honden en het scheelt me weer kracht. Als ik bijna bovenaan ben hoor ik de mevrouw al roepen tegen de honden dat ze eens stil moeten zitten, eentje springt er toch vandoor en komt op me af gelopen. Al grommend en blaffend. 'Hij doet niets hoor!', hoor ik haar nog zeggen. Ik steek mijn hand uit naar de hond om hem te laten ruiken of eventueel af te weren als hij toch wat van plan is. En 'Hap!', WTF! Hij schampt mijn pols met zijn tanden en de vrouw begint te schreeuwen tegen de hond. Ik ben helemaal flabbergasted, ik wil gewoon door! Ik probeer de hond een kleine tik te geven en loop erlangs, 'Hap', deze keer heeft hij mijn knie te pakken. Het moet niet gekker worden. Gelukkig ook alleen een korte beet, hij hapt niet door. Maar ik heb mijn dosis adrenaline wel weer binnen! Scheldend vervolg ik zo snel mogelijk mijn weg, nog niet helemaal door wat daar nou was gebeurd, zo snel ging het dan ook wel weer. Straks maar kijken wat de schade is, ik denk dat het meevalt. Hekje door, langs het weiland waar vorig jaar nog schapen in liepen, maar zag ze nu zo snel niet lopen.

Henk Bijtgraag.

Het pad loopt weer soepel, adrenaline spuit uit mijn oren en de moeheid is vergeten. Dat is dan weer het positieve punt van zo'n actie. Even later moet je over het gras naar een hekje wat onderaan het weiland zit, het gras is behoorlijk glad. Hopen dat mijn schoenen geno... slip! Als een volleerd Judoka maak ik een judorol en sta binnen 3 seconden weer op mijn voeten, dat kan er ook nog wel bij. Zo krijg je toch echt van alles voor je kiezen in 1 zo'n trail. Nu alleen even niet meer doen, de finish is over een kilometertje. Hekje door, stukje asfalt. Daar glij je tenminste ook niet over uit. Linksaf de hoek om en daar lag hij dan alweer, de laatste klim van deze dag.

Pfff, de moeheid kwam weer heel snel terug, waar is de hond als je hem nodig hebt? Na een klein stukje dribbelen toch maar weer besloten om te gaan powerwalken, nog een klein stukje, even doorbijten! Bovenaan hoor je de speaker en de mensen al praten en ga je toch weer in looppas het laatste stukje omhoog, bochtje om en klein stukje rond. Daar is de finish! Yes, ik heb het weer geflikt! 

Een hele mooie 8e plek in een tijd van 2.52'35. Dat biertje is wel weer verdiend! 

Dit biertje helaas niet, want die is voor de winnaars. Hier Teammaat Huub van Noorden die de 25km op zijn naam schreef.

Qua tempo sneller gelopen dan vorig jaar, terwijl er nu ongeveer een 250 hoogtemeters extra in zitten. Als de vorm zich nu weer blijft doorzetten hoe het nu gaat, dan heb ik goede hoop op de Zugspitz Supertrail XL! Keihard trainen!

Dominique kwam 2 minuten later ook binnen, super gedaan 2 weken na Rotterdam! Pascal kwam ook nog binnen de 3 uur binnen op een mooie 12e plek. De rest van de dag wat het weer erg gezellig! Op de terugweg lekker even zondigen bij de McDonalds met Pascal en in de avond langs de huisartsenpost voor een tetanusshot.

Wat een dag!