Trail des Fantomes 2016 65km - Samen sta je sterker!

14 Augustus stond de Trail des Fantômes weer op het programma. Na in 2013 de 25km gelopen te hebben en in 2014 de 50km, nu dan de beurt aan de 65km. Een mooie opstap voor de 100km die volgend jaar weer gelopen wordt.

Dit jaar was de trail voor het eerst opgedeeld in 2 dagen, op zaterdag de 13 en de 27km, op zondag de 19, 33 en 65. Dit om alle lopers iets meer ruimte te geven op de trails, aangezien de Fantomes elk jaar een heel stuk populairder wordt en dat is zeker verdiend, wat een prachtig gebied is het.

Zondagmorgen om 7 uur stonden we dan ook weer met z'n allen aan de start, al veel bekenden gespot weer en ik stond zij aan zij met Dominique Pankow redelijk vooraan het startvak. Dominique had gisteren al de 27km gelopen en was daar heel knap 2e geworden. Ik hoopte vandaag alleen al dat ik hem een beetje mooi kon uitlopen, door mijn vorm zat een echt goede klassering er niet in, maar ik wou toch zeker mijn best gaan doen!

Bam! Het startschot werd gegeven door Wim en we vertrokken met alle lopers het asfalt op. Een klein stukje vlak en makkelijk lopen, die moet je even koesteren want dat zie je eigenlijk helemaal niet meer terug als je de eerste bocht om bent gegaan. Al snel begint het parkoers te stijgen en loopt het het bos in, daar stijgt het exponentieel verder en binnen een kilometer loop je tegen een steile helling aan te beuken. Al snel zette ik het daar op een powerwalk, je mag erna nog genoeg kilometers maken.

Ik kijk omhoog en zie daar een stuk of 8 man voor me lopen, 1 iemand loopt voluit naar boven en heeft al een beste afstand met het groepje van 4 achter hem. Die gaat zichzelf nog wel opblazen, ook valt op dat hij zonder vest/drinken en op normale schoentjes loopt, succes!
Bovenaan de bult staat mijn schoonfamilie en vriendin om iedereen aan te moedigen, even snel een kusje voor 'Good luck' en weer verder! Vanaf hier gaat het op en af, het klimmen wordt al snel weer zwaarder, maar ik kan op een best tempo blijven doorlopen.

Tot km10 blijven we wat op dezelfde posities lopen, met soms dezelfde mensen inhalen of erdoor ingehaald worden, de een is weer wat sterker in de klimmen de ander in de afdaling. Ik vlieg vandaag gelukkig lekker naar beneden, daar heb ik altijd ontzettend veel plezier in en daar kan je je hier echt helemaal mee uitleven!

Dan word ik ineens door Dominique ingehaald en hij blijft gelukkig een beetje hangen en we raken weer aan de praat. Hij heeft het moeilijk, nog spierpijn van gisteren en het wordt al een stuk warmer. Ik heb het moeilijk, vooral omdat ik weer wat te hard gestart ben, maar al pratend schieten de kilometers weer voorbij. Dat helpt toch echt een hele hoop die afleiding. We hebben er beide erg veel baat bij. Ook komen we Thomas Dunkerbeck overal en nergens tegen, hij loopt de volgende week de PTL bij de UTMB, 290km in alpien terrein. Maar vandaag ging hij even lekker wat lopen en foto's maken. We komen weer langs alle prachtige stukjes rond de Ourthe, de rotsachtige klim met de ketting, waarin je je bijna in de Alpen waant, de steile skihelling waar je je tussen de bomen moet verplaatsen om niet naar beneden te storten en het gave rots/wortelpad langs de Ourthe, prachtig!

Foto door Thomas Dunkerbeck.

Na 40km krijgen we het beide erg zwaar, de zon staat nu goed hard te shinen en onze drinkvoorraad is zo goed als leeg. Ik neem zelf nog het laatste slokje sportdrank en bied Dominique mijn laatste beetje water aan. De post zou hier nu toch bijna moeten zijn. Maar gelukkig komen we daar wat oud-atletiekmaatjes van Dominique tegen die ons wat extra te drinken geven. Dat was maar goed ook want de post kwamen we pas tegen op 45km. Wat kan dat dan lang duren als je er naar uitkijkt.

Even wat energie bijvullen en weer gaan! Het is nu echt een mentale strijd om te blijven lopen, gelukkig weet je ook dat het alleen maar langer duurt als je wandelt, dus dan ga je er maar weer voor. Weer een mooi stukje langs de Ourthe, het loopt behoorlijk schuin en veel wortels, dus ik zoek het wat gladdere modderpad op langs de rivier, flats, oei daar ging mijn voet, nog best diep die modder. Nog een stap verder, FLATS, weg been! Ik zak tot ver boven mijn knie in de modder en ik schrik me een hoedje. Gelukkig was Dominique nog steeds bij me die me er even uit kon trekken, maar dat kostte nog best wat kracht. Had ik in mijn eentje echt niet gered. Gelukkig konden we er beide om lachen en het was jammer dat we geen foto's gemaakt hadden.

Na 60km kwamen we dan eindelijk bij de laatste verzorgingspost, hier weer even goed wat energie aanvullen om de laatste klim, de muur van Maboge te tackelen. Dit is een klim van zo'n 160 meter hoog en ontzettend steil. Daar waren we dus wel even mee bezig. Allebei zaten we onderhand in ons eigen wereldje en er werd steeds minder gepraat. Stoempend omhoog, handen op de knieën en biddend dat de kramp uit de kuiten bleef. Gelukkig was dit het geval en konden we bovenop weer wat tempo gaan maken voor de laatste 4km die alleen nog maar afliep. Dominique had er toen ineens weer heel veel zin in en ik probeerde hem te volgen, maar door een kramp in mijn rug die op kwam zetten werd het me weer wat moeilijker gemaakt. Gewoon doorzetten, na de finish mag je rusten, kom op! Dominique wist me nog wat aan te sporen en samen doken we naar beneden richting de Ourthe, beneden aangekomen klonk er een groot gejuich van alle mensen die op de kant zaten en we wisten dat we het gingen redden.

Foto door Camiel Hirschberg.

Daniëlle en de rest van de familie waren er natuurlijk ook weer en ik moest Dominique van hen maar even keihard inhalen. Maar zoals het spreekwoord zegt; "Samen uit, samen thuis", vlogen we de laatste meters en samen de finish over! Gered! Wat was dat weer afzien, maar o zo mooi! Superblij!

Het was nog een mooie top 10 klassering en een tijd van 8 uur en 11 minuten. Sport-events had er weer een ontzettend gaaf maar superzwaar parkoers van gemaakt. Alle steile hellingen met mini-paadjes en brandnetels, wortels en rotsen werden uit de kast getrokken om ons een mooie dag te bezorgen. Daarna kan je in een heerlijk zonnetje nog lekker aan het water gaan zitten of stiekem nog even shoppen bij de stand van Scarabee samen met heel veel trailvrienden. Wat een mooi weekend is dit toch weer. De nasmaak van de Zugspitze behoorlijk uitgewist en nu weer vol goede moed op naar de volgende doelen! Maar volgend jaar zeker weer de Trail des Fantomes, maar dan de 100km!