Mijn eerste NK! MST Duinentrail Schoorl.

In verband met de voorbereiding op marathon Spijkenisse zou ik eigenlijk geen lange trails meer lopen dit najaar. Hoe anders is dat toch weer gebleken. Na de Trail du Barrage 31km, waar ik ook nog steeds een verslag van moet schrijven, maar helaas wat is weggezakt, is nu ook nog de Duinentrail 36km erbij gekomen. Dat kwam zo, ik wou ook eens wat terugdoen voor de trailcommunity en ik moest even rust houden na een hele drukke maand. Zodoende had ik me voorgenomen om eens te helpen bij een verzorgingspost en aangezien een van mijn favoriete trails, de Hoge Veluwe Trail ook dat weekend was heb ik me daar voor opgegeven. Echt een hele gezellige dag gehad en het was erg leuk om het ook eens van de andere kant te kunnen bekijken. De deelnemers hadden het ook allemaal erg naar hun zin gehad. Na afloop was ik nog even aan het praten met Jeroen van MudSweatTrails en hij had gezien dat ik nog niet op de lijst stond voor de Duinentrail, dat kon natuurlijk niet, het NK Trailrunning werd daar nu voor het eerst gehouden en het is gewoon een prachtige trail. Dus moest/mocht ik me inschrijven, als geïnviteerde loper. Erg gaaf natuurlijk en daarvoor nogmaals heel erg bedankt!

Natuurlijk meteen even mijn trainer gesmst of dat allemaal wel uitkwam in de voorbereiding. Dat moest toch even uitgezocht worden, maar na een klein tijdje kreeg ik de bevestiging binnen, mits ik de eerste 25km rustig aan deed en dan mocht ik de laatste 10km versnellen. Mensen die mij al een klein beetje kennen weten dat ik het daar wel eens moeilijk mee heb, rustig lopen. Maar ik beloofde het te proberen en me dus meteen maar ingeschreven, spannend!

Het schema liep natuurlijk gewoon door, dus een hele rustige voorbereiding is het niet geworden. 4 dagen voor de Duinentrail liep ik nog 3x7km op marathontempo, wat me in totaal tot 27km bracht op een tempo iets onder de 4'/km. Het valt dan ook precies tussen mijn 2 zwaarste weken in. Iets rustig aan lopen was dus ook wel aan te raden. Op zaterdag even 10km losgelopen en daarna maar weer vroeg naar bed.

Zondag 1 november was dan eindelijk dé dag van mijn eerste NK! Vroeg op natuurlijk, wat broodjes eten en snel de auto in richting Schoorl. Het was goed mistig onderweg, maar gelukkig kon ik nog redelijk doorrijden en was ik ruim op tijd aanwezig zodat ik me rustig kon voorbereiden op de trail. Natuurlijk ook nog even gezellig kletsen met alle bekenden, waarvan ik er weer genoeg tegenkwam. Nu al een feestje en het is nog niet eens begonnen. 20 minuten voor tijd maar rustig richting de start gewandeld en daar even naar de finish gekeken, dat zag er al uitnodigend uit! Een keiharde afdaling met mul zand, genieten!

Foto: Zout Fotografie

Maar eerst moest de hele trail maar eens gelopen worden voordat je hier naar beneden kan denderen. Daar had ik natuurlijk wel oren naar. In het startvak even in de houding staan voor het Nederlandse volkslied, binnensmonds een beetje meemompelen enzo en na afloop klappen, spanning zit er toch nog wel genoeg in. Zelfs wat kippenvel, toch wel erg tof om hier te staan. Ik had me ergens gepositioneerd op de 4e startrij, vlakbij stonden Pascal (Schepers, red.) en Wiebe, deze moest ik sowieso voor me houden anders zou ik echt te hard gestart zijn.

Bam, we mochten van start! Ik zag de eerste paar lopers wegschieten, wat een enorm tempo zat daar meteen al in. Maar dat mocht ook wel met zulke namen aan de start. Die hadden er zin in! Ik moest zelf echt bij de les blijven en zorgen dat ik ook niet door het enthousiasme werd meegetrokken. Dat lukte toch best wel goed. Gewoon een lekker tempo gepakt en lekker kletsen met de mensen om me heen. Al vrij snel kwam ik bij Jan-Albert te lopen, daar even mee lopen ouwehoeren tot hij na een paar bochten wat naar achter viel. Dan maar weer een volgend slachtoffer zoeken om mee te kletsen. Op een gegeven moment kwam ik naast iemand te lopen die ik niet kende, maar dan heb je gelukkig extra veel verhalen. Deze kerel had een tijdje in Oostenrijk gewoond en daar ook nog trails gelopen, hij vond het wel jammer dat het daardoor in Nederland wat tegenviel, gelukkig heb ik daar geen last van! Want wat een prachtige trail was ook dit weer. Onder het lopen kwamen we door bossen en duinen, leuke klimmetjes en afdalingen. Nu nog allemaal lekker glooiende paden met soms wat moeilijkheid door wortels en dergelijke. Heerlijk!

Mijn gesprekspartner was niet echt van het opletten, regelmatig moest ik hem terugroepen of de goede kant op sturen. Nu snap ik waarom sommige mensen verkeerd lopen! Het leverde in ieder geval wel komische momenten op. Tijdens het praten ging het stiekem wel steeds iets minder rustig, al voelde het nog wel erg makkelijk. Maar af en toe passeerden we wat mensen en ik zag op een gegeven moment ook Pascal en Wiebe weer verschijnen.

Wiebe kwam eerst, hier op de foto vlak achter me. Even vragen hoe het ging en hij vond het ook erg leuk. Maar toch liepen we even later weer verder richting Pascal die iets ervoor liep. Ook hier weer even praten, voor Pascal ging het nu op een mooi snel tempo, dus heel veel praten was er deze keer niet bij. Marco, zoals mijn gesprekspartner bleek te heten kon me goed volgen, tot ik op een afstandje een paar bekenden zag lopen. Ralph Apeldoorn en Johan Kats waren ook op een lekker soepel tempo vertrokken, Johan liep hem als training en Ralph was niet helemaal fit, dus deed ook wat rustig aan. Maar hierdoor kon ik met nog een kleine versnelling erbij aanhaken. Marco kon dit niet helemaal meer bijbenen en verloor wat terrein, later zag ik dat hij niet is gefinisht, zou hij nu nog steeds verdwaald zijn in de duinen?

Met Ralph en Johan die sowieso al aan het ouwehoeren waren was het ook weer erg gezellig. Johan was 1e geworden bij de Veluwezoomtrail toen ik 2e werd en daar hadden we ook al gesproken. Hij was toen in voorbereiding op de Berlijn marathon, nu bleek helaas dat het niet helemaal volgens plan is verlopen en 10 minuten moest inleveren op doelschema. Maar hij liep toch nog een mooie tijd van 2.48. Wat er verder allemaal gedeeld werd weet ik niet meer, maar het was wel grappig zo te zien.

Achter ons loopt ook nog Renee Vranken, de winnares van het NK bij de dames, als enige dame onder de 3 uur gefinisht, erg knap!

Op een kilometer of 18 liep ik langzaam weer wat uit op de mannen, het tempo nog steeds iets hoger. Op deze manier ga ik er nog echt een wedstrijd van maken ook! Tot nu toe niet heel veel met het terrein bezig geweest, het was niet heel zwaar, soms wat klimmetjes om de hartslag iets te verhogen, maar geen rare dingen. Dat kwam pas op kilometer 20, hier begon het echte stuk eigenlijk pas. Onderhand liep ik in mijn eentje en ik zag in de verte al wat mul zand liggen. Toeschouwers langs de kant riepen nu ook dat ik bijna bij het strand was, oh fijn! Via een stuk mul zand kropen we zo het strand op. Gelukkig was er nog wel wat hard strand aan de zeekant, maar heel dichtbij kon je niet omdat daar ook een fietstocht werd gehouden.

Opeens hoorde ik mijn naam schreeuwen, huh, heb ik supporters op het strand? Even wat afleiding kon ik wel gebruiken. Fietste daar ineens Mark een stukje met me mee die wat vrienden ging supporten die met de toertocht meereden. Even vragen hoe het ging, hoe lang het stuk strand was enzo. Gelukkig maar anderhalve kilometer, daar bij dat blauwe paaltje mag je er weer af! Helaas stond dat blauwe paaltje wel bij een duinopgang die heel erg mul was. Normaal is het zelfs verboden toegang, dus veel wordt het ook niet aangestampt.

Foto: Zout Fotografie

Hier begon mijn wedstrijd eigenlijk pas echt. Liep ik tot nu toe ontzettend soepel en was ik lekker aan het genieten, nu werd het echt werken en ik voelde de 27km van woensdag onderhand ook alweer in mijn benen zitten. Gelukkig had ik conditioneel nog wel wat over waardoor ik redelijk tempo kon houden. Maar de komende 10km waren echt lekker zwaar. Gelukkig maakte het uitzicht veel goed, wat een mooie paadjes! Als ze niet allemaal van dat mulle zand waren was ik helemaal gelukkig. Maar je kan helaas niet alles hebben. We kwamen over prachtige duinkammen, met leuke klimmetjes, in mul zand en daarna lekker afdalen, ook in mul zand. Waar was het eigenlijk niet meer. Ik moet eerlijk zeggen dat ik gelukkig geen last had van het beetje zand wat in mijn schoenen kwam, dat viel me ontzettend mee! Daar zijn de Salomon S-Lab Speed dus ook wel erg goed in, zand eruit houden. Ook qua grip had ik weer niets te klagen.

Dit hele stuk over de duinen heb ik alleen gelopen, gelukkig maar, want ik had al mijn concentratie nodig om een beetje soepel overal overheen te komen. Op de mul zand-klimmetjes was ik onderhand maar weer gewoon gaan wandelen om mijn benen een beetje te sparen en het tempo mocht weer iets omlaag. Een versnelling na 25km zat er helaas niet meer in, maar qua hartslag was het een ander verhaal. Een paar trappetjes maken het natuurlijk helemaal compleet, deze konden gelukkig nog wel op een redelijk tempo, maar wel inclusief concentratie-tongetje.

We waren ondertussen alweer 30km verder en na de tweede verzorgingspost, waar Marion natuurlijk even gefeliciteerd moest worden en een heerlijk pittige trap met zo'n 170 treden werd het allemaal weer wat dragelijker. De paadjes weer iets vloeiender en minder mul zand. Hier was ik wel erg blij mee, in de duinen was ik trouwens nog iemand voorbijgegaan en daarop had ik alweer wat afstand te pakken. Maar ik ving soms ook nog wat glimpen op van iemand voor me. Nog 6km te gaan, dus even aanzetten en kijken of we nog een plaatsje kunnen pakken. Geen idee op welke positie ik nu liep, maar dat doet er ook verder niet heel veel toe, als je maar gewoon je best doet.

Elke bocht waar ik voorbij kwam zag ik dat ik weer wat dichterbij kwam, dit geeft zo'n boost aan je moraal dat je alleen nog maar aan binnenhengelen denkt. Dat gebeurde dan ook na een km of 4, 2km voor het einde. Even succes wensen en meteen eroverheen. Laat maar zien dat er hier niets meer te halen valt dus nog maar een kleine versnelling erbij. Het voelde wel erg zwaar, vooral in mijn benen, maar het kon er gelukkig nog wel uit. Was het nou ook alweer 36 of 37km, ik hoorde bij 33.5km een toeschouwer zeggen dat het nog 4km tot de finish was, dus zou het zelfs nog wat langer zijn? Maar aan die onzekerheid kwam al erg snel een eind toen ik met 36km op het horloge al de afdaling naar de finish zag, gaaf! Dus als een speer dat duin afgedoken! Met wild zwaaiende armen naar beneden zoeven, heerlijk!

Screenshot uit finishfilmpje.

En daar was dan eindelijk de finish! Juichen! Jeroen en Marc stonden beneden al klaar, "Heb je toch nog je best gedaan he!", "Kon je het weer niet laten!?" en werd meteen gefeliciteerd met een mooie prestatie, 'Hoeveelste ben ik geworden dan?', 7e! Ja, wat, echt!? Supertrots natuurlijk!

Dus mooi een water en een biertje aangepakt en er even lekker van gaan genieten. De Salomon-mannen waren ook al lang en breed binnen, Tim Pleijte al 17 minuten eerder dan ik en mocht zich daarmee de 1e Nederlands Kampioen Trailrunning noemen! Wat een prestatie! Hij heeft daarmee Iwan Kamminga en Zac Freudenburg achter zich gelaten die het podium complementeerden. Maar wat een mooi podium is dat! Bij de dames was er ook een erg sterk podium met Renée Vranken, Ingrid Versteegh en Suzan Nieman. Allemaal gefeliciteerd!

Daarna nog leuk wat mensen naar binnen gejuicht, wat een gaaf gezicht is die finish. Verscheidene mensen maakten ook snoekduiken en koprollen, het kon allemaal! Daarna op naar de prijsuitreiking, douchen en zelfs nog een lekkere massage gehad. Dat mocht ook wel, want 2 dagen later staat er alweer een stevige intervaltraining op het programma, cheers!

Mede mogelijk gemaakt door:
Team Scarabee / Trailrunshop
MudSweatTrails

Herstellen en doorgaan! Run Winschoten en Dam tot Damloop.

Het is onderhand al weer een maand of 3 geleden dat ik een blog heb geschreven. De laatste was van de Eiger Ultra Trail, wat natuurlijk ook meteen het grootste doel was van dit jaar. Maar ik heb in de tussentijd zeker niet stilgezeten. Letterlijk en figuurlijk niet!

Het herstel na de Eiger Trail duurde ongeveer een maandje. Ik liep wel mijn trainingen, maar erg soepel ging het nog allemaal niet. Ik had een klein doel in mijn hoofd en dat was dan toch eindelijk de 35 minuten grens passeren tijdens de 10x10km van Run Winschoten. Die ik met Team Vroem ging lopen, het team van mijn trainer. Het waren dus vooral wat kortere trainingen in de eerste maand en wat meer interval. Na bijna precies een maand leek ik ineens hersteld te zijn, de trainingen gingen een stuk makkelijker en mijn benen voelden weer ontzettend sterk, erg fijn!

In die maand is er ook nog een andere ontwikkeling geweest. Ik werd uitgenodigd voor Team Scarabee. Scarabee / trailrunshop.com is mijn go-to winkel voor alles wat met trails te maken heeft. Ze hebben erg scherpe prijzen en al mijn benodigdheden zijn meestal meteen op voorraad. Ook is het altijd erg gezellig in de winkel. Mijn geluk kon dus ook niet op dat ik te horen kreeg dat ik hun team mocht versterken.

Team Scarabee bestaat uit een aantal erg sterke lopers, zoals onder andere Huub van Noorden die de Kustmarathon in 2013 op zijn naam schreef en dit jaar 14e werd op het WK-Skyrunning, 22e op het WK-trail en 3e bij de 60 van Texel. Bram van Rijswijk, die vorig jaar nog Nederlands Kampioen Ultraloop werd, maar dit jaar terugkomt van een zware blessure. Ook Mildred Smilleke-Haans zit erbij, zij is een maandje geleden nog 6e geworden bij de legendarische Leadville Trail 100 in Amerika. Ook heeft ze het NR op de 100km staan met 8.30'40. Dat is voor mij dus een extra grote impuls om nog harder te trainen, sneller te worden en te hopen dat ik het team trots kan maken. In ieder geval een ontzettend gave en grote uitdaging.

Nadat ik dan eindelijk echt hersteld was van de Eiger Trail ging alles ineens voorspoedig. Tempo's tijdens trainingen gingen omhoog, er werd pardoes nog onder de 17 minuten op een 5 kilometer gelopen in training en het voelde allemaal sterk. Wat baalde ik toen ik een week voor de Run Winschoten ineens een heel weekend met griep op bed lag. 4 dagen lang zwak en misselijk geweest, wat de hele week nog wat bleef doorsluimeren. Gelukkig voelde het al wel wat beter toen Run Winschoten eenmaal aanbrak, maar vooral mijn rusthartslag was nog veel te hoog, dus nog niet helemaal hersteld.

Run Winschoten 10km

Mijn eigenlijke doel was om vandaag dus de 35 minuten grens eindelijk eens te passeren op een 10km. Vorig jaar liep ik hier 35'26 en n.a.v. de trainingen de maand ervoor zat het er dus zeker wel in, totdat het griepje roet in het eten gooide. Heel stiekem wou ik het nog wel proberen, dus we zien het wel.
Aangezien er wat afzeggingen waren in het team, mocht ik vandaag 2x lopen. Als 4e loper en als laatste loper. Hierdoor had ik voor het lopen en tussendoor nog veel tijd om de rest van de Run te bekijken. Dit jaar was er het WK 100km georganiseerd en vele landen liepen mee met hun toplopers. Voor de Nederlandse mannen liepen Pascal van Norden en Huub van Noorden natuurlijk ook mee. Dus kon ik mijn kersverse teammaat meteen aanmoedigen. Meteen vanaf het begin ging het keihard, rondes van 10km allemaal rond de 38 minuten. Pascal deed het iets rustiger met rondes van 41 minuten.
Na een tijdje mocht ik dan eindelijk zelf gaan lopen, ik had me al wat warmgelopen en stond vol spanning in het wisselvak uit te kijken naar de voorgaande loper. Toen ik eenmaal werd aangetikt vloog ik ervandoor. Het voelde best lekker allemaal! Meteen in het begin heb je het meeste support, alle stands van de lopers staan hier en het is een drukte van belang. Hop, lekker soepel lopen, misschien komt het toch goed. Eerste kilometer ging in 3'23. Heb ik een klein beetje marge te pakken. Maar daarna ging het toch echt rap zwaarder. Het tempo was in de 2e km al boven de 3'30 geglipt en ik wist dat ik het niet meer eronder ging krijgen.
Door alle support langs de kant en andere lopers voor je zien waar je naartoe kunt lopen hebben me nog wel geholpen om het redelijk stabiel te houden. Maar de tijden lagen ongeveer allemaal rond de 3'34. Ook wist ik dat ik het zwaarste nog moest krijgen, het laatste stuk had vooral tegenwind. Daar liep ik zelfs nog een 3'39. Waardoor ik na een laatste redelijke km in 3'30 binnenkwam in 35'42. Wel een nette tijd, maar niet helemaal de tijd die ik wou.

Meer zat er vandaag echt niet in helaas. Moet ik het later nog maar eens proberen, als ik wel weer fit was. De rest van de dag was erg gezellig, natuurlijk weer de 50 en 100km lopers aangemoedigd. Helaas Huub moeten zien uitvallen, die toch te snel gestart was en na 70km helemaal leeg was. Als laatste loper zelf nog een rondje gelopen, welke in 37'37 ging en vlak na mijn finish ook Pascal van Norden meteen binnen zien komen op de 100km. Hij was dit jaar Nederlands Kampioen op de 100km in een supertijd van 6.58'07.
Na een mooie 2e plek vorig jaar met het team waren we dit jaar nog net ingehaald op het laatst en vielen we met een 4e plek net buiten de prijzen. Helaas, maar de gezellige dag maakte een hoop goed! Toch begint het wel te kriebelen om volgend jaar misschien ook eens de 50km te proberen bij Winschoten. Omdat ik niet meteen de 100 wil doen, dat komt ook nog wel.
Dus met een goed gevoel weer terug naar huis!

Mijn trainer Henny nam die week nog contact met me op of ik niet toevallig de Dam tot Damloop wou lopen, 1 week later. Omdat de sub35 net niet gelukt was en ik dan nog een week had om wat fitter te worden wou ik het wel proberen. Kijken of we daar misschien een mooie tijd kunnen neerzetten. Het zou een startnummer uit het wedstrijdvak voor de businesslopers zijn, dus ik zou meteen na de individuele wedstrijdlopers starten. Nou ja, waarom ook niet dan. Proberen kan altijd.

Dam tot Damloop 10EM

Ruim een week na Run Winschoten stond ik dan samen met Daniëlle in Amsterdam om de Dam tot Damloop eens een keer mee te maken. Een loop van Amsterdam naar Zaandam over 10 mijl of 16.01km. Dit met meer dan 40.000 andere lopers. Drukke boel dus. Gelukkig was het allemaal goed geregeld. Daniëlle kon met de bus naar Zaandam om daar aan te moedigen en te kijken bij de kidsrun en de toplopers te zien. Mijn trainer zelf liep natuurlijk ook weer mee, met nog wat andere lopers van Team Vroem. Deze had ik ook al snel gevonden, dus het was weer een gezellige boel. Snel even de tas wegbrengen, omkleden, nogmaals naar het toilet en een beetje warmlopen richting het startvak.

Jorik zou ongeveer hetzelfde tempo gaan lopen als mij, de rest van het team daar iets achter. Dus stond ik samen met Jorik voorin het startvak, te kijken naar de wedstrijdlopers die 5 minuten voor ons weggeschoten zouden worden. Een beetje heen en weer hupsen om de spieren warm te houden en wat praten met de mensen om ons heen.

De wedstrijdlopers vertrokken als een speer en maakten daardoor dus wat plaats voor ons. Snel weer een stuk lopen om bij de zandloperstart ook weer wat vooraan te kunnen staan, anders duurt het nog langs voordat je weg bent en maar hopen op het beste. Na 4 minuten werd er dan eindelijk afgeteld en weg mochten we! De lopers van Run2Day liepen meteen op kop, deze zouden in de businessrun ook de winst pakken. Daar lopen een paar erg snelle mannen bij. Maar vlak daarachter kwamen wij dan. Jorik en ik, zij aan zij. 

Al heel snel kwamen we een bocht door en doken we de IJ-tunnel in, lekker een stukje heuvelaf. Meteen in de tunnel stond een groepje drummers op van die grote vaten, wat een herrie was dat! Maar wel opzwepende herrie gelukkig. Er heerste een erg leuke sfeer hier. Halverwege de tunnel kwamen we de eerste wedstrijdloper al tegen, een oud mannetje die al even moest wandelen. Wel erg knap dat hij nog liep dacht ik nog. De tunnel uit liep behoorlijk omhoog, dus dat was even aanpoten. Maar mijn benen voelden goed, dus lekker stoempen de heuvel op. Boven aangekomen was het weer mooi licht en stond het alweer vol met publiek.
Jorik liep nog steeds ergens naast me, dan weer links, dan weer rechts en samen passeerden we al behoorlijk wat wedstrijdlopers, erg fijn om hier ook weer wat te hebben om naar toe te lopen. Af en toe een high-five uitdelen aan kinderen langs de kant en lekker doorgaan. De kilometertijden bleven allemaal onder de 3'40, soms zelfs laag aan de 3'30 en het voelde conditioneel ook nog goed dus dat was een flinke oppepper.
Vlak voor het 10km punt raakte ik Jorik een beetje kwijt, hij moest wat tempo inleveren en was toch iets te hard gestart. Om me heen zag ik de businesslopers ook steeds wat dichterbij komen. Een postnl loper die in het begin hard was weggelopen kwam ik nu weer naartoe gelopen en een Run2Day loper had ik zelf al bijna weer ingehaald. Wat voelde dat goed en ik wist dat ik nog wat over had.
Soms werd ikzelf ook nog wel eens ingehaald, bij km12 kwamen er 2 lopers voorbij, een van Adidas en nog een ander. Bij die 2 wou ik wel proberen aan te haken, het loopt toch fijner als je in een groepje zit. Dus het tempo nog iets omhoog en maar gewoon volgen. Ze hadden beide een mooie cadans dus ook in de voetstappen kon ik volgen. Zo liepen de km-tijden weer terug richting de 3'30 laag en was ik aan het genieten. Loper 2 kon het opeens niet meer aan en haakte af, zo liepen we nog met z'n 2en. Ik zag dat Adidas het ook lastig had en zette nog maar iets aan. Even erlangs en gebaren dat hij mij moest volgen. Zo kon ik hem even uit de wind houden. Samen sta je sterk!
Op een km of 14 loop je het centrum in van Zaandam, de wind is hier ook meteen een stuk minder. Adidas bedankte me en nam de kop weer over, nu moest ik weer proberen te volgen, maar hij liep toch steeds iets verder bij me weg. Het 15km punt kwam eraan en hier moest ik even op mijn horloge kijken, waar was ik ongeveer mee bezig? Vorig jaar november met de Zevenheuvelenloop liep ik een nieuw PR, ik wou stiekem onder de 55 minuten, maar bleef steken op 55'15. Ik had niet het idee dat ik heel snel daaronder ging duiken. Maar vandaag kwam ik er toch langs, dus maar even kijken wat ik er van bakte. 53'37, wat? Staat dat er echt? Even ruim 1.5 minuut van mijn tijd afgelopen. Maar je bent er nog niet, dus doorlopen! Ik merkte onderhand wel dat ik behoorlijk diep was gegaan maar dat laatste stukje mag je nog best wat dieper. Een eindsprint zat er niet echt meer in, maar een tempoversnelling kon net. Zo liep ik met een laatste km van 3'27 naar een tijd van 57'27.
Ik had gedroomd van een tijd onder de 59 minuten, 58 laag zou perfect zijn! Maar dit sloeg alles, Winschoten was vergeten, hier ging het om. Dit was tot nu toe een van mijn best gelopen wedstrijden. Zo sterk vandaag, supergaaf!
Meteen bij de finish zag ik Adidas nog, hij was zelfs nog een ruime 30 seconden bij me weggelopen. We feliciteerden en bedankten elkaar, allebei een supermooie run gelopen. Barbara Kerkhof die ook trails loopt en vaak foto's maakt voor MST stond ook bij de finish foto's te schieten en zij kwam me ook even feliciteren met mijn prestatie. Leuk zulke toevallige ontmoetingen.
Daniëlle even opbellen dat ik eraan kwam, had haar in het laatste stukje nog net gehoord terwijl ze me keihard aanmoedigde en ondertussen kwam ik nog wat bekenden tegen toen ik mijn tas ging ophalen. Erg tof, ik had nu echt een runner's high. Weer bij Daniëlle aangekomen zijn we samen de bus ingestapt en hebben nog even een klein dagje Amsterdam gedaan. Wat een topdag!

De rest van de maand was ook nog erg druk, de week erna stond Mud Masters 18km alweer op het programma. Waar ik in het Alpha-vak startte. Dit was weer erg leuk om te doen, maar ik merkte duidelijk dat ik nog totaal niet hersteld was van de Dam tot Damloop. Na 1km was ik al aan het hijgen als een paard en ik maakte het rondje maar af als een veredelde training. Tussendoor nog een beetje kletsen en gewoon genieten van de hindernissen. Deze gingen gelukkig wel allemaal in 1 keer. Naderhand was ik wel behoorlijk afgekoeld, bijna tegen onderkoeling aan. Dat koude water is toch niet echt mijn ding. Vrienden Elte en Alexander die 3 weken later het WK-OCR gaan doen deden goede zaken en werden 3e en 2e bij de Alpha-mannen. Erg top gedaan!

Het WK is nu aankomend weekend en ben echt super benieuwd hoe ze het gaan doen, OOORAAH!

De week na Mud Masters heb ik ook niet stilgezeten. Maar heb ik mijn eerste trail gelopen sinds ik bij Team Scarabee zit, de Trail du Barrage. Hiervan volgt nog een los verslag op de site. Dat was in ieder geval weer een ontzettende aanrader!

Eiger Trail E51 - The Panorama Trail

Tas, check. Horloge, check. Startnummer, check. Schoenen, check en natuurlijk de stokken, check! Het is 4 uur 's ochtends en ik begin aan een broodje pindakaas. Water is aan het koken voor het broodnodige bakje koffie. Het was gelukkig niet nodig om vroeg wakker te worden, want dat was ik de hele nacht al. Het belooft een mooie dag te worden. Fluisterend praat ik met Daniëlle, hopend de buren niet wakker te maken die 2 meter verderop in een andere tent liggen. Ik vraag me af wat ze over ons zullen denken, zo vroeg eruit tijdens de vakantie.

Vandaag staat mijn grootste uitdaging tot nu toe in de planning, de Eiger Trail E51. 51km hardlopen in de bergen. Zo'n 3000m klimmen en natuurlijk ook weer afdalen. De spanning giert door mijn lijf, zou mijn training genoeg zijn geweest. Die klimmetjes van 60 meter in Nijmegen zijn peanuts in vergelijking met wat ik straks ga doen. 2 weken terug was ik als training al van Gsteigwiler naar Schynigge Platte gelopen en weer terug, maar dat kostte me 5 dagen spierpijn, vooral in mijn bovenbenen. Maar dat was zeker de moeite waard!

Rond half 5 stappen we in de auto. Eigenlijk zou het een uurtje later zijn, maar door kans op onweer is de trail een uur vervroegd. Zo lopen we ook iets langer in de koelte van de ochtend en het was toch al vroeg, dus ik vind het niet zo erg. Een half uurtje later komen we aan in Grindelwald, de lopers van de 101km zijn al een half uur op weg en er zijn al wat lopers van de 51km aanwezig. Waaronder de lopers die met MudSweatTrails zijn gekomen. Natuurlijk even op de foto met Yöran voordat we zometeen weg moeten en nog even gezellig ouwehoeren. Iedereen vind het behoorlijk spannend en er wordt regelmatig gebruik gemaakt van de ruim voorziene faciliteiten.

Het begint al wat lichter te worden als de starttijd nadert. Nog een laatste keer naar het toilet, Pascal even opzoeken die in hetzelfde startvak start en klaar gaan staan. Geen idee waar ik moet gaan staan, maar ik gok ergens op het 4e rijtje. Om me heen zie ik gespannen gezichten, erg vrolijke gezichten en stokken, heel veel stokken.

Al snel wordt erg afgeteld en mogen we op weg! Tempo zit er al meteen goed in. Het is rustig in de winkelstraat van Grindelwald, al staan er al wel wat toeschouwers klaar om ons uit te zwaaien. Veel lopers lopen met de stokken uitgeklapt en de punten naar achter, dit is niet hoe ik het heb geleerd. Overal moet je uitkijken dat je niet door die punten geraakt wordt en regelmatig haal ik snel weer iemand in die hetzelfde doet. Sowieso haal ik redelijk wat mensen in en zie ik vlak voor me al de kopgroep die nog redelijk groot is. Ik weet dat ik waarschijnlijk weer wat te snel start, maar dat maakt me op dit moment niets uit. Na 2.5km zou er een bruggetje komen en wil je daar niet stil komen te staan moet je wel een beetje vooraan lopen. Aangezien het ook nog erg goed voelt doe ik dat dan ook.

Het eerste stuk stijgt geleidelijk, dit is nog makkelijk te lopen en de stokken blijven ook nog een tijd ingeklapt. Ik kijk wat om me heen en zie 2 vrouwelijke lopers in de voorste gelederen. Ik besluit om de 2e vrouw een stukje te volgen, aangezien ik gehoord heb dat vrouwen de krachten wat beter verdelen. Het pad wordt steeds wat steiler en het bruggetje komt al snel in zicht. Zonder opstoppingen kunnen we er snel overheen, nu begint het eindelijk echt een beetje op trailen te lijken. De paadjes worden steeds smaller en de stokken worden uitgeklapt. Als we een bosje uitkomen zien we boven ons een stenig pad omhoog en omhoog en nog wat hoger. In een mooi treintje stappen we naar boven. Nu is het geen hardlopen meer, maar powerwalken.

Op weg naar Grosse Scheidegg, dit ligt 1000 meter hoger dan Grindelwald en op een afstand van zo'n 10km. Het pad blijft steeds wat steiler omhoog gaan en wordt ook steeds technischer. Zo kan je geen ritme meer vinden en moet je soms erg grote stappen gaan maken. De stokken helpen me hierbij enorm. Op sommige punten kan je er echt goed in gaan hangen om het tempo wat omhoog te krijgen. Na iets minder dan 1.5 uur komen we dan eindelijk aan bij Grosse Scheidegg, het uitzicht daarboven is adembenemend. De zon komt nog net niet door en de mist in de bergen geeft het een mysterieus aanzicht. Erg gaaf! Als je de andere kant op kijkt zie je Grindelwald ver in de diepte liggen, daar komen we net vandaan. Wat een klim was dat!

Hier komen we weer op een stukje asfalt, de stokken even aan de kant en er kan weer tempo gemaakt worden. Maar snel komen we weer op een mooi klein paadje. Het is lekker fris op de berg en het voelt nog steeds erg goed. Dit wordt zeker een mooie dag! Om me heen liggen wat koeien te relaxed en af en toe hoor je een van de bellen rinkelen. Wat een heerlijke omgeving! De Eiger, Mönch en Jungfrau zie je ook in al hun glorie wat echt heel indrukwekkend is.

Het pad gaat wat op en neer, over wat bruggetjes en stijgt steeds wat meer. Ook de stokken helpen weer mee tot we bij First aankomen. Hier is de 2e verzorgingspost. Even wat drinken erin, mijn laatste gelletje was alweer even geleden, dus maar eens een gelletje van de post proberen. Deze is een stuk dikker en het was ook meer. Beviel me niet echt eigenlijk. Maar snel weer verder lopen, opeens staan daar Ferry en Lisanne van MudSweatTrails. Even snel praatje maken, hoe het gaat, of er al meer Nederlanders langsgekomen zijn etc. Maar toch snel weer door, leuke kleine motivatieboost. Wat volgt is een redelijk makkelijk pad richting Obenläger Bussalp. Zo kan je weer genieten van de omgeving. Ergens halverwege vlak voor de Bachalpsee zit ineens Daniëlle naast het pad. Ik meteen helemaal blij dat ze samen met mij hiervan kan genieten. Ze was vlak na de start van de 2e startgroep meteen met de kabelbaan naar First gekomen en heeft een mooi stukje gewandeld. Even snel een foto maken, een knuffel en weer verder.

Heel veel verder kwam ik alleen niet, want toen stonden daar ineens Marc, Charissa en Marjolein op het pad. Weer even ouwehoeren, vertellen hoe het gaat en weer even op de foto. Ach, Jeroen heeft geen haast. Nog zat tijd om iedereen weer in te halen. Beetje rust kan ook geen kwaad tussendoor, dus toe maar.

"Hier nog een stukje dalen tot bij Bussalp en daarna de klim naar Faulhorn. Kom op Jeroen, gaat lekker!", werd me nageroepen. Dat vond ik ook en dus gingen we snel weer door. Bij Bussalp even de flesjes bijvullen, 2 glazen water en een cola en wat chips erin. Rust hebben we net al gehad, dus daarna meteen weer door. Richting Faulhorn, ik wist dat dit een behoorlijke klim zou worden. 650 meter omhoog in iets meer dan 3km. Meer dan 200 hoogtemeter per km. Dat heb ik geweten, er leek echt geen eind aan te komen. Overal rotsen, grote stappen, kleine stappen. Hangen in de stokken. Zelfs mijn linkerelleboog begon pijn te doen van de overbelasting op mijn armen. Tussendoor 2 keer heel snel wat rust gepakt, stuk of 4 mensen hebben me daardoor ingehaald, maar ik kon de schade beperken. Het huisje bovenop de Faulhorn zag je al vanaf beneden, maar hij leek maar niet dichterbij te komen. Over die 3km heb ik iets meer dan 45 minuten gedaan en het kostte me iets meer kracht dan me lief was.

Nog bij de Bachalpsee

Gelukkig zag ik toen ik bijna boven was alweer Marc, Marjolein en Charissa. Die stonden me alweer rustig op te wachten. Weer even kletsen en snel om het huisje heen naar de verzorgingspost. Marc was ook even omgelopen en hij hielp me met wat spullen pakken en bekertje vullen. Ik kon mijn ei even kwijt, elleboog pijn, Faulhorn is een bitch, benen waren moe. Hij stuurde me op pad achter Emilie Lecomte aan, een Franse toptrailster die ook net weg liep. Haar had ik al eens ingehaald tijdens een afdaling en zij ging me weer voor in de klim. Ze liep alleen de 101, dus moest nog iets verder. Maar ik moest haar maar proberen bij te halen, het was vanaf hier toch vooral bergafwaarts. Dus ging ik maar weer op pad. Ik was nu 3.5 uur op weg en op de helft van de trail, dus die 7 uur moest ik toch makkelijk gaan redden?

Het ging inderdaad bergafwaarts, helaas letterlijk en figuurlijk. Mijn te snelle start en de klim naar Faulhorn hadden mijn benen zo vermoeid dat ik op deze afdaling het erg zwaar kreeg. Het hielp niet mee dat het behoorlijk technisch was. De hele afdaling lag bezaaid met losse stenen en veel rotsen overal. Hierdoor moest je constant afremmen, goed kijken waar je je voeten neerzette en mijn bovenbenen waren hier echt niet blij mee. Het begon pijn te doen. Emilie zag ik langzaamaan steeds verder weg lopen, misschien begon zij ook wel warm te draaien op een kwart van haar trail. Het was wel nog steeds erg mooi, kleine paadjes langs diepe afgronden met overal keien die van de berg gerold waren. Maar heel veel kon ik er op dit moment niet meer van genieten.

Op km 27 op mijn horloge kwam ik ineens een bordje tegen met km31 voor de E51. Dit gaf me weer een enorme boost. Eerder op de dag kwam ik langs het 10km bordje met 11.5km op de GPS, dus ik dacht dat ik wat verder moest. Maar dat mijn GPS nu weer achterlag en een behoorlijk stuk, scheelde een hele hoop. Nog maar 20km te gaan, ruim over de helft nu dus. Soms kwam er weer een loper langs waar ik een stuk bij aanklampte, maar ik merkte dat ik het tempo van het begin echt niet meer kon halen. Af en toe wat krampscheuten in mijn kuiten, vooral als ik grote stappen moest maken en rotsen op moest springen. Met km 32 op het horloge dacht ik dat ik nu al bijna bij Schynigge Platte was op 35km, dus ik keek er al naar uit. Helaas kwam na een bocht nog een bordje. Eiger Trail E51, km26... echt? Moet dat nou? Bordjes verkeerd om neergezet. Dit was dus wel de 31km en ik moest nu nog wel 20km en zeker 4km naar Schynigge Platte. Dat was een behoorlijke mentale domper. Ook werd het steeds wat frisser en wat het uitzicht me ontnomen door bewolking/mist net iets onder mijn hoogte. Maar je moet gewoon doorgaan. Mijn doel zat er nog steeds in, daar klampte ik me maar aan vast. Onder de 7 uur, dat was er in de maanden voorafgaand een beetje ingeslopen. Dat zou toch wel erg mooi zijn. Vorig jaar zou je daar Top15 mee hebben gelopen.

Met 36.5km op het klokkie kwam ik na 5 uur en 10 minuten dan toch eindelijk bij de verzorgingspost van Schynigge Platte. Even mijn rust pakken, de flesjes weer bijvullen en lekker wat eten. Nog weer extra drinken pakken, water en cola en toch maar weer een gelletje van de post. Nog 1 uur en 50 minuten voor de laatste 15 kilometer. Wat is dat, zo'n 8km per uur? Alleen nog afdalen naar Burglauenen nu en dan over asfalt naar de finish. Dat zou toch zeker wel moeten lukken? Dus vol goede moed ging ik eindelijk weer op pad.

Dalen deed nog steeds erg zeer en had daar een beetje de pest in, maar het ging voor mijn gevoel toch weer iets vlotter. Tot ik in het bos aankwam. Ik zag vooral wortels, ook nog wat rotsen, maar al het losse gesteente was vervangen door wortels. Het was ook nog een vochtig en de rotsen waren bedekt met een laagje mos dus het werd een hel. Normaal houd ik van dit soort technische paadjes, bij de Trail des Fantomes vond ik het geweldig, maar dit was iets te veel van het goede na zo'n zware tocht. Och ja, je wou het toch zelf. Gewoon doorgaan. Met met dit pad voor mijn voeten viel de droom van 7 uur totaal in duigen. Toen er ook nog ineens een klim van 120 meter opdook waar mijn benen nogmaals totaal verzuurden wou ik er al bijna met de pet naar gooien, gewoon even lekker een pauze nemen van een half uurtje ofzo. Ik heb geen zin meer...

Grosse Scheidegg

Maar ik zette toch door, gewoon proberen. Zo dichtbij! Nog 1 uur en 15 minuten voor de laatste 10km, kom op! De klim was dan toch gelukt en het daalde weer, maar snel ging het niet, nog steeds goed technisch. Op dit punt was ik ook nog eens gevallen, wel even schrikken, maar gelukkig geen grote schade. Alleen een schaafwond op mijn achillespees en wat extra adrenaline erbij wat me weer wat doorjoeg. Er kwam ineens weer iemand van achteren aanlopen en die liep me redelijk soepel voorbij, zonder stokken. Ik had mijn stokken uit alle macht nodig om niet weer uit te glijden en ik had geen idee hoe hij het voor elkaar kreeg. Maar ik probeerde hem maar te volgen. Tot mijn verbazing ging dit redelijk goed en raakten zelfs nog even aan de praat. "I'm totally wasted", vertelde ik hem en hij moest lachen. Gelukkig had hij het toch ook wel zwaar en liep ook op zijn laatste benen.

Mijn hart maakte een sprongetje van blijdschap toen ik opeens een asfaltpad opgestuurd werd, het liep nog wel naar beneden, maar hier kon ik mezelf even wat laten gaan. Wel met veel pijn, maar nu ook een beetje snelheid erbij. Zo belande ik met nog 50 minuten op de klok in Burglauenen, even snel eten en drinken en op pad voor de laatste 7km. Zolang er niets geks gebeurd moet ik dat toch zeker wel redden? Ik wist dat het nu alleen nog asfaltpad was, maar het liep wel allemaal wat omhoog. Gewoon gaan! Ik liep na de post achter 2 andere jongens aan, die het ook nog redelijk relaxed leken te hebben. Terwijl ik erg veel moeite had, de kilometers kwamen in 5'30 tot 6'15/km en dat kostte me alsnog veel kracht. Mijn ademhaling ging niet meer soepel door steken en een kramp in mijn rug. Meer drinken, neem nog een gelletje. Verder nergens aan denken, gewoon gaan! 

De 2 jongens hadden het schijnbaar toch moeilijker dan gedacht want bij het eerste wat steilere stuk gingen ze even wandelen en wat energie bijvullen. Ik pakte mijn stokken er maar weer bij en dribbelde daarmee het heuveltje op. Pas toen ik weer in Grindelwald was zag ik hoe hoog het Sportcentrum eigenlijk nog lag en daar lag ook de finish. Oeps. Maar ik heb nog 23 minuten voor 2km, kom op! Dat moet je op je sloffen nog kunnen halen. Maar ze hadden het klimmetje naar de finish allemaal in een zo klein mogelijk stukje gepropt, de idioten. Dus gewoon steil omhoog, stokken erbij, tanden op elkaar en gewoon gaan. Pfff, mijn benen willen niet meer, na op iets wat een paar uur leek kwam ik eindelijk boven, in werkelijkheid was het zo'n 70 meter omhoog en iets van 4 minuten. Maar nu was het geklaard! Nog even langs wat winkeltjes, mensen uit de weg schreeuwen die spontaan beginnen te klappen en een houten bruggetje over naar de finish! Met een enorme grijns en 2 stokken in de lucht kwam ik euforisch over de finish. Nu mag ik eindelijk even lekker gaan zitten!

Sportdrank erbij, medaille erbij en Daniëlle kwam ook al aangelopen. Trots! Ik had mijn doel gehaald met een marge van bijna 10 minuten. 6 uur 50 minuten en 19 seconden, daarmee de 27e man en 13e in mijn leeftijdscategorie. Echt superblij mee! Wat een ongelofelijk zware maar o zo mooie trail was dit. Genoten, afgezien, gevloekt en getierd, maar ik zou het voor geen goud willen missen.

Daarna hebben we nog een paar uur bij het finishgebied gezeten. Heel veel mensen naar binnen geschreeuwd, ook veel lopers van MudSweatTrails en natuurlijk alle begeleiders even bedankt voor het aanmoedigen op de berg. Wat een supergave dag en ontzettend veel mooie prestaties gezien! Volgend jaar hopelijk weer en dan misschien zelfs een 100km!?