Stuwwaltrail 2015 - Revenge!

Na een kilometer of 5 en 'de muur', een beklimming van een erg steil trapje, voelden mijn benen ineens leeg. Totaal leeg. Het werd dus ineens keihard werken om een beetje bij te blijven. Nou kende ik dit wel een beetje van de Koning van Spanjetrail, waar het na verloop van tijd steeds weer beter ging. Dus daar kon ik nog een beetje kracht uitputten. Als je zometeen warm gedraaid bent zal het wel weer makkelijker gaan. Maar dat duurde me toch iets te lang, ik kreeg koude rillingen en kippenvel en mijn benen voelden steeds leger. Gelukkig stond Thomas Dunkerbeck ineens langs de kant die iedereen goed aanmoedigde. Dit gaf me weer wat mentale kracht om toch door te zetten. Even later stond hij er weer, dus weer doorpakken, hij mag best zien dat je het zwaar hebt, maar sowieso niet opgeven!
Opeens stonden er 5 lopers stil op het kruispunt waar ik net aankwam. Ze waren een beetje verdwaasd om zich heen aan het kijken en ik zag ook nergens meer pijlen of lintjes. #%$#*&, verkeerd gelopen dus! Met z'n allen weer omdraaien en een heel stuk terug moeten lopen. De lopers achter ons waren ook gewoon achter ons aangekomen dus ineens liepen we in een behoorlijk grote groep. Mentaal was dit voor mij een beste klap, ik had het al zo moeilijk, maar kon nog een beetje kracht halen uit dat ik op goede positie liep, maar hierna was dat ook wel klaar. Om nu nog weer iedereen voorbij te moeten gaan had ik echt de kracht niet voor. Leeg, vermoeid en koud heb ik het toen opgegeven. Ik baalde van mezelf. Hoe zwak kan je zijn op zo'n moment. Wat moeten de anderen er wel niet van denken, geen mentale kracht, geen doorzetter. Die komt niet ver. Dat waren de gedachtes die op dat moment door mijn hoofd schoten.

Dit was alweer een jaar geleden. Vandaag is de dag waarop ik die zure nasmaak kan wegspoelen. Gelukkig weer een keer goed geslapen en de spierpijn die ik in mijn kuiten had na een training met mijn nieuwe CrossXVest is ook alweer weggetrokken. Wel lekker vroeg opstaan, niet alleen de Stuwwaltrail staat op het programma, maar ook een bezoekje aan Scarabee in Valkenswaard. Dus na het ontbijt meteen maar op pad gegaan. In Valkenswaard zoals altijd weer erg goed geholpen door Marc en met mooie spulletjes in de auto op pad gegaan naar Oosterbeek.

Aangekomen bij sportpark Hartenstein was het meteen weer een gezellige boel. Yöran en Grace die ik ook al tegenkwam bij Scarabee waren er en hadden Linda al gevonden die kwam supporten. Even later kwamen ook Bas en Tim erbij. Zelfs Henny, mijn trainer, was er nog even voor de nodige tips en wat motivatie. Daarnaast nog vele lopers gesproken die ook de Eigertrail gaan doen en nog vele andere trailvrienden. Mooi wereldje is het! De Stuwwalloop heeft het ook allemaal goed georganiseerd, al was er wel iets moeite met de rijen bij de startnummeruitgifte en tassenafgifte. Gelukkig was ik wel op tijd voor het startnummer. Mijn tas was ik vergeten af te geven, dus toen was er nog wat stress vlak voor de start. Helden Camiel en Roald hielpen me enorm door mijn tas even voor me weg te zetten, top jongens!

Maar even snel warmlopen, wat kleine sprintjes en stukje rekken. Toen was het alweer bijna tijd. Oeps, startvak staat al redelijk vol. Maar even brutaal weer over het hek klimmen en zo stond ik vlak achter Zac Freudenburg. De winnaar van vorig jaar en van de Koning van Spanje Trail en vele andere trails die hij loopt. Dit jaar maar niet achter hem aan proberen te gaan want dan blaas ik mezelf weer op. Opeens stond Pascal naast me, gezellig! Hij had er ook zin in en we konden sowieso het eerste stuk mooi samen lopen. Na een klein minuutje in het startvak klonk het startschot al, nu focus! Probeer relatief rustig te starten, want het loopt het eerste deel iets naar beneden. Denk aan vorig jaar. Met die gedachten lukte het me goed, we liepen zo'n beetje op een 10e plek en een mooi tempo. Pim en Zac liepen vlot uit en daarvoor liep nog een voor mij onbekende loper, die durft!

Foto door Grace.

Vantevoren had ik in gedachten om ongeveer op 4'/km te starten, dit om verzuring op de klimmen wat tegen te gaan. Maar Henny had me toch op andere gedachten weten te brengen, die verzuring komt toch wel en als je teveel verliest wordt het alleen maar moeilijk om weer bij te halen. Dus zocht ik een mooi groepje in de voorhoede die een mooi tempo liepen en probeerde daar bij te blijven. Die was snel genoeg gevonden, een mooi groepje van 5 man. Waaronder een Seven Hills runningteam shirt en een phoenix selectieshirt, waarschijnlijk geduchte tegenstanders dus. Na 2 kilometers die toch weer best rap gingen in 3'37/km gingen we de mooie paadjes op, de klimmetjes begonnen weer te komen en gelukkig liep het nog steeds erg soepel. Pascal zat er ook nog bij, maar het praten werd al wel iets minder. Eerst een beetje inkomen met klimmen, wat glooiende heuveltjes en lekker snelle afdalingen, maar al snel wordt het daarna een stuk steiler en technischer. In plaats van dat ik het steeds zwaarder kreeg genoot ik ervan, het was heerlijk spelen hier! Wortels ontwijken, knallen door de bochten en lekker vliegen van de afdalingen. Helaas raakte Pascal hier steeds iets verder achterop en liepen we met 4 man verder.

Vlak voor het 6km punt krijg je een stukje asfaltweg, ik wist dat hierna de meest dodelijke klim kwam. Dus proberen om hier iets te herstellen. Laat de anderen maar een klein beetje lopen, even je rust pakken, soepele tred en voorbereiden op de klim. Even later kwam die dan, de killer van vorig jaar. Een pittig steil trappetje waar ik helemaal verzuurde, dat zal me nu niet gebeuren. Redelijk hersteld onderaan de trap kon ik in een mooi tempo naar boven, zo steil dat ik hem wel wandelend opliep, maar met power en de handen op de knieën. Dat zo'n klein trappetje zo venijnig kan zijn, want lang is de klim zeker niet. Maar boven aangekomen kon ik weer mooi doorlopen, supersnel herstellen en weer aansluiten bij het groepje. Heel wat anders dan vorig jaar! De mooie paadjes vlogen ons weer voor de oren, tik tak over de afdalingen nu met nog meer wortels. Soms zelfs stukken springen, jammer dat er hier dan weer geen fotografen staan.

Het werd vanzelf weer zwaarder, de klimmetjes pakken dan toch hun tol. Maar zolang ik nog bij het groepje kan blijven gaat het goed. Opletten op de bepijling, want ik wil niet weer verkeerd lopen. Maar zonder fout lopen kwamen we aan bij nog een muur. Deze moet vaak met handen en voeten worden bedwongen, maar met de goeie grip van mijn Salomon Sense Soft-ground kon ik fluitend omhoog lopen. Pfff, die verzuring zit er wel weer goed in. Maar niet aanstellen, achter de anderen aan! Het herstel ging nog redelijk, even afdalen, lekker laten lopen en de kuitjes voelden weer als nieuw. Tot de volgende klim uiteraard. Shirtje maar weer een stukje open, het werd goed warm in het bos. Het weer was dan ook beter dan verwacht. Geen regen en een lekker zonnetje erbij. Mooi voor de supporters, lekker pittig voor ons. Had ik nu toch maar wel mijn handflesje meegenomen.

Pfff, zwaaar! Gaan we weer omhoog, waar blijft die verzorgingspost toch, ik kan wel wat gebruiken. Ondertussen vielen er toch kleine gaatjes in het groepje, 2 man liepen vooruit, een kon ik blijven volgen. Geen probleem, loop gewoon je eigen race. Het gaat nog goed, geniet even van het uitzicht. Mooi stukje langs de rand van het bos en een boerenbedrijfje, dan moet de post redelijk opschieten. Inderdaad het bos weer in, een kleine afdaling en daar was hij dan. De 2 voorste lopers van het groepje liepen meteen door, ik bleef even staan voor wat water en een lekker banaantje. Degene die ik volgde deed dat ook. Even snel nog een glas water, de vrijwilligers bedanken en weer door. Oh wacht, lopen en drinken gaan niet samen. Weer even stoppen, bekertje leegdrinken en dan toch weer door. Kleine achterstand onderhand op de nummer 7, zo kregen we te horen. Een mooie top-10 klassering zat er dus zeker in! Dit, in combinatie met de water en banaan gaf me weer hernieuwde energie, knallen!

Het laatste stuk vloog voorbij, het glooit allemaal weer wat meer, geen steile klimmetjes en een paar mooie paadjes om lekker tempo te houden. Heb nog 2 keer mijn medeloper terug moeten roepen omdat hij pijlen over het hoofd zag, maar hij kon me weer makkelijk bijhalen. Die heeft dus toch iets meer over dan mij, even kijken of ik misschien nog kan versnellen straks. 

Foto door Barbara Kerkhof.

Door een groep supporters werd ineens geroepen dat het nog maar 600 meter was, helaas hoorde de ander dat ook en zette zelf nog een versnelling in, ik erachteraan! Gassen met die hap! Maar ik moest toch mijn meerdere erkennen in Joep. Laatste stukje over het gras, de baan op en de laatste bocht nemen. Hé, daar is Marc Weening op de fiets, high-five! En over de finish! Yes! Een top-10 notering en eindelijk de Stuwwaltrail met een goed gevoel kunnen finishen! Wat was het weer een heerlijk zware trail en zeker erg mooi!

Uiteindelijk bleek er een van het begingroepje van 4 verkeerd te hebben gelopen, waardoor ik nog een plaatsje opschoof. Wat mij bracht op een 7e plek, met een officiële tijd van 1.28'46. Ruim 11 minuten sneller dan vorig jaar! Zeer tevreden mee!

Pascal kwam even later ook binnen op een mooie 9e plek, zeer goed gelopen!

De rest van de dag was erg gezellig. Alle andere lopers aangemoedigd en veel gekletst en gelachen. De rest van het groepje liepen ook erg lekker en waren allemaal zeer te spreken over de Stuwwaltrail, wat natuurlijk terecht is! Daarna allemaal lekker aan het (alcoholvrije) bier! Was er natuurlijk ook heerlijk weer voor! Topdag!

Salomon Koning van Spanje Trail 2015

Na 2 behoorlijk zware weekenden, natuurlijk de Stormbaas 2 weken geleden en vorige week gelukkig alleen een 5km tijdens de Halve Marathon van Ermelo, stond dit weekend dan weer de Koning van Spanje Trail op het programma. Dé Nederlandse Trail waar veel toppers uit de Benelux op af komen. Vorig jaar had ik mezelf daar verrast met een 8e plek tussen alle toppers. Dit jaar wou ik weer mijn best gaan doen en in ieder geval eenzelfde tempo kunnen lopen. Maar qua klassement werd het moeilijk om mezelf te verbeteren, er liepen dit jaar nog meer toppers mee! Wat een lijst was dat!

http://www.mudsweattrails.nl/kroningvanspanje2015

MudSweatTrails had een mooie preview gemaakt van de race, met een verhaaltje over de kanshebbers en andere toppers. Tot mijn verbazing werd ik daar ook nog genoemd, natuurlijk supergaaf! Maar zag zo al 10 namen die normaal gesproken voor mij onbereikbaar zijn voor tijden. Zo lopen er toppers mee die 2.20 op de Marathon lopen. Maar we gaan gewoon ons best doen en dan zien we het wel!

Eindelijk kon ik zelfs eens lekker slapen voor een belangrijke wedstrijd, dat viel me heel erg mee. Mijn benen voelden na de Stormloop van 2 weken geleden verrassend goed en mijn 5k-PR van vorige week stelde me gerust dat het met de vorm wel goed zat! Dus gezellig met mijn Daniëlle en Lena in de auto naar Gulpen. Het zou een behoorlijk regenachtige dag worden, maar de hele reis gelukkig lekker weer gehad. Het beloofde een mooie dag te worden!

In Gulpen aangekomen kwamen we meteen weer veel bekenden tegen. Natuurlijk de mannen van MudSweatTrails, Scarabee en het Salomon-Team en nog vele andere bekende lopers. Het was weer een en al gezelligheid. Helaas toch iets aan de late kant, dus maar korte gesprekjes. Snel nog even naar het toilet, natuurlijk begon ik de spanning al wel te voelen. Warmlopen schoot er maar een beetje bij in, misschien net een kilometertje gemaakt. Toen werden we alweer verzocht om naar de start te komen.

Daar sta je dan, tussen allemaal bekende gezichten. Gezichten waarbij tijden van 30 minuten op de 10km horen, of 4 uur op de 60km enzovoort. Geeft toch altijd weer een ontzettende kick! Eens kijken hoe lang ik ze misschien nog in het vizier kan houden. Wat lopers werden voorgesteld en nog een verhaaltje over de Trail. Leuk nieuw eindstuk met wat extra klimmen en dergelijke, mooie dag! Maar toen ging toch echt het startschot!

Hoppa, gaan we! Het eerste stukje is meteen wat klimmen, dan 2 bochten en een afdaling langs het startgebied waar je meteen keihard wordt aangemoedigd. Begon meteen goed hard!

Hier liep ik nog vlak achter Tim Pleijte en Pascal van Norden. Eerste kilometer onder de 4 minuten en dat met behoorlijk vals plat omhoog. Voelt nog goed, laat de mannen maar wel wat uitlopen, want die kan je toch niet pakken. Even later kwamen we alweer aan bij de beklimming waaraan de trail zijn naam dankt, een heuvel die door de Koning van Spanje tijdens de veldtochten door den Nederlanden gedurende de 80-jarige oorlog werd bezet. Dit gebied levert altijd hele mooie plaatjes op.

De beklimming ging erg goed, voelde me sterk, het weer was heerlijk en ik vermaakte me! Ondertussen liep ik ergens op de 10e tot de 15e plek, de toppers waren al een tijdje uit beeld, man wat ging dat hard! Ik liep in een mooie groepje met wat mensen waarmee we een beetje stuivertje wisselden op de beklimmingen en afdalingen. Tot ongeveer de 9e kilometer waar weer een nieuwe klim kwam. Bam! Benen leken ineens helemaal leeg... wat was het ook superwarm ineens. Man, wat gebeurt hier nou weer. Maar even wandelend naar boven, vorig jaar had ik het ook zwaar in het begin en kwam ik later weer op gang. Een paar lopers gingen me voorbij bij de klim en ik probeerde toch zo snel mogelijk powerwalkend ze te volgen. Hijgend als een paard kwam ik boven, kuiten voelden op zich nog goed, maar kreeg er gewoon geen kracht meer uit.

Gelukkig herstelde ik goed tijdens een stukje vlak wat erna kwam. Ademhaling weer op orde en kwam ook weer iets dichterbij de andere lopers. Tijdens de volgende afdaling ging ik er zelfs weer langs, dat voelt goed! Trip, trip, trip, korte pasjes en goed uitkijken waar je je voeten neerzet. Er lagen over behoorlijke keien op het pad waar je niet over wou glijden. Maar zodra er weer een nieuwe klim kwam stond ik weer stil. Kom op nou! Gewoon je best doen, zo snel mogelijk omhoog. Hoe eerder je boven bent hoe sneller je weer kan herstellen. Daar hield ik me dan maar aan vast. 

Een lichtpuntje was wel weer de oversteek van de Gulp, een klein beekje wat in de omgeving stroomt. Daar staan altijd veel mensen die je weer wat nieuwe energie geven en natuurlijk worden er altijd leuke foto's gemaakt. Ook zorgt het voor de nodige verkoeling, die ik zeker wel kon gebruiken!

Gelukkig was het nog steeds een ontzettend mooi parkoers en kon ik nog wel genieten daarvan. Mooie vergezichten, erg toffe singletracks en natuurlijk de toffe afdalingen. Het werd steeds rustiger om me heen. Af en toe kwam ik Ivo weer tegen, die was me natuurlijk op een klim weer voorbij geraced, klimmen gaat hem nog steeds erg goed af. Maar vlak kon ik weer wat inlopen. Verder lag het allemaal behoorlijk veel uit elkaar.

Toen het opeens weer een beetje begon te lopen wist ik dat ik het zwaarste deel gehad had. Het tweede deel van de trail had veel minder steile klimmen gelukkig. Ik haalde Ivo toen voor een laatste keer in en begon weer wat meer tempo te maken. Tot mijn verbazing ging dit best goed, weer wat kilometers onder de 4 minuten en zelfs wat klimmetjes gingen nog hardlopend. Ik moest vaak denken aan vorig jaar waar het ook op ongeveer dezelfde manier ging. Misschien kwam het dan toch nog goed. Wel merkte ik dat ik in het eerste deel toch al ontzettend veel gegeven had, na 30km kreeg ik wat last van kramp in mijn middenrif, wat je best goed voelde en hierdoor moest ik weer even wat gas loslaten. 

Het was echt hard werken geblazen wou ik mijn tempo een beetje erin houden. Maar dat mag ook wel, daarvoor ben ik hier en ik laat me niet kisten! Maar weer even een gelletje erin en de laatste 5km moet ik toch ook makkelijk kunnen lopen. Het eind kwam deze keer met een knal! 2x de Gulpenberg op, via kleine trappetjes en weer wat steile klimmen. Hier toch maar weer even wandelen, mijn hemel wat een trail! Mooi klein paadje met behoorlijk wat obstakels, huh, obstakels? Ja, er staan ineens allemaal schapen op het pad. Jongens, aan de kant! Gelukkig schoten ze vlak voordat ik er was ineens het gras op. Voelde me wel een beetje schuldig, erg leuke beestjes natuurlijk, maar kon ze vandaag even niet aaien. Gewoon doorlopen en uitkijken dat je niet over ze heen struikelt.

Nog maar een klein stukje! In de verte hoor je de speaker al ouwehoeren, zo dichtbij! Weer een mooie afdaling op een trapje en een laatste klimmetje.

Boven aangekomen keek je alweer over het startgebied heen. Nog even een rondje door een grasveld, een laatste afdaling naar de finish en helemaal kapot aankomen! Wat was ik blij dat ik er weer was, wie verzint dit toch steeds. En waarom trap ik er steeds weer in dat ik meedoe. Dit vind toch niemand leuk!? Maar gelukkig zijn dat soort gedachten maar kort, snel daarna volgt dan toch de euforie dat ik weer een mooie prestatie heb geleverd. Dat ik alles heb gegeven en me weer helemaal uitgeleefd heb.

Mijn tijd was uiteindelijk 2.49'24 en daarmee de 12e plek behaald. Toch heel tevreden mee al ging het toch nog een seconde of 10 per kilometer langzamer dan vorig jaar. Maar met de voorgaande 2 weken in de benen is dat zeker niet gek!

Na afloop een lekker taartje gegeten en natuurlijk een lekker glas alcoholvrije Erdinger. Dat ging er goed in. De anderen natuurlijk gesproken en prachtige verhalen gehoord. Wat had iedereen super gelopen vandaag. Tim Pleijte een prachtige 2e plek met 2.25, wat een tempo!!! 11 minuten voor de nummer 3 Pascal van Norden die ook een erg sterke race liep en 2 weken geleden nog Limburgs Zwaarste 60km had gelopen. Pim Molenaar daar weer vlak achter op een mooie 5e plek, wat een helden allemaal!

Al met al was het weer een super geslaagde dag, fantastisch georganiseerd en een prachtig parkoers. Volgend jaar zeker weer!!!

A Storm is coming... - Stormloop 2015

Een behoorlijke tijd terug heb ik me ingeschreven voor de Stormloop en dan niet zomaar de Stormloop van 6, 12 of 18km, maar de Stormbaas. De Stormbaas is een 5 uur lange obstakelrun, waarbij degene die het meeste ronden kan lopen de enige echte Stormbaas wordt. Dit leek mij toch wel heel erg gaaf om eens te proberen. De Sallandtrail was daar 5 weken voor, dus dat moest wel lukken dacht ik.

Toch was het nog kantje boord, het herstel ging veel minder snel dan gedacht na de 75km. Na 3 weken liep ik nog rond met een redelijk hoge hartslag en steeds wat pijntjes hier en daar. Zo was ik voor mezelf aan het afvragen of ik niet beter de afstand naar 18 of zelfs 12 kon omzetten. Toen ik hoorde dat Elte en Alexander hun afstand ook al hadden omgezet werd dit nog versterkt. Ook had ik nog in mijn achterhoofd dat de Koning van Spanje Trail ook weer 2 weken later was en hier wou ik toch wel een voor mij goede prestatie neerzetten, kijken hoe ik sta tussen al die toppers.

Tot de organisatie van de Stormloop de trofee op Facebook neerzette:

Zoiets wil iedereen toch wel in zijn kast hebben staan? Wat een gave schaal! Mijn bedenkingen waren in 1 keer als sneeuw voor de zon verdwenen en besloot maar gewoon om er het beste van te maken. Om nog wat meer te herstellen ging ik de resterende 2 weken maar even wat eerder naar bed en liep wat kortere trainingen, soort van taperperiode. Goed alle instructies doorlezen die via de mail werden verstuurd, een beetje de plattegrond bekijken van de run enzovoort. De laatste week voelde mijn lichaam ook weer een stuk beter en kreeg er weer vertrouwen in dat het goed ging komen.

De dag voor de run even alles klaarleggen. Je mocht gelukkig een dropbag afgeven voor bij het checkpoint waar je elke ronde langskwam. Dus deze tas even klaarmaken, banaantjes erin, 2 bidons met Herbalife Prolong, 6 Born Cafeine gels en nog wat koek voor als ik wat normaal voer wou. Kleren natuurlijk klaarleggen en naar bed, op hoop van zegen.

De hoop was ongegrond en zoals het mij betaamt heb ik die nacht weer bijna geen oog dichtgedaan. Spanning, spanning overal! Toen ik hoorde dat de vogels een beetje begonnen te fluiten ben ik ook maar opgestaan. Lekker ontbijtje met broodjes stroop, koffie en bietensap. Pre-race rituelen zijn dat onderhand geworden en dat helpt voor mij erg goed! Daarna de auto in en op weg naar Zandvoort!

Daar aangekomen meteen allemaal bekenden tegengekomen, erg gezellig! Beetje ouwehoeren hier, ouwehoeren daar etc. Spullen wegleggen, dropbag afgeven en 3x naar het toilet. Al vrij snel mochten we het startvak al in, de Stormbazen waren de eerste startgroep van de dag, allemaal met een Stormbazenshirt en allemaal het nummer 88. Er was iets mis gegaan bij de organisatie, beetje een amateuristische fout, maar dat werd opgelost door het nummer met watervaste stift op je voorhoofd te kalken. Geen probleem natuurlijk!

Bijdehand als ik ben natuurlijk gewoon vooraan gaan staan in het vak. Al was er nog genoeg ruimte voor me, maar iedereen bleef achter me staan. Ach, je had ook genoeg tijd om je plaats te vinden tijdens de run natuurlijk. Daar ook weer gezellig ouwehoeren, Elte en Alexander waren er ondertussen ook en kwamen ons aanmoedigen voordat ze de 18km gingen lopen een half uurtje later.
Even een leuke warming-up gedaan, beetje dansen, beetje springen en boksen enzo, lekker in het zonnetje dus warm werd je al snel. Al best snel begonnen ze dan ook met aftellen! Spannend!

Knal!

Hop, rennen! Eerste obstakel was meteen de start, dus snel eronderdoor en over een muurtje heen. Ik was er als een van de eersten, dus kon meteen klimmen. Als je iets verder naar achter stond zorgde het wel iets voor een opstopping, maar het betekende ook dat je meteen ruim baan had als je wel eenmaal op weg was. Die weg was een prachtig stuk circuit, erg gaaf!

Het was eindelijk begonnen, probeer gewoon lekker te lopen en zie maar hoelang je het volhoudt en wat de rest doet. Het tweede obstakel wat we tegenkwamen was de grindbak, met daarin wat tonnen waar we overheen moesten springen. Het grind was wat zwaarder lopen, maar het viel me alleszins mee. Hop, even de bandenstapel over... Krrrgggkk, auw, f(&%#. Niet goed opgelet, tijdens het afspringen van de bandenstapel per ongeluk midden in een band gaan staan en mijn scheenbeen opengehaald aan de rand van de band. Heel slim, nou ja, hopen dat er hier in Zandvoort geen vleesetende bacterie rondwaart en gewoon doorgaan. Het wordt vanzelf minder pijnlijk en het zal heus niet het laatste wondje zijn.

Richting het 3e obstakel liepen we met z'n tweeën, Dennis en ik. Dennis kende ik al van de trails, hij loopt ze ook vaker en vorige week had hij ook de Marathon van Rotterdam gelopen. Gelukkig maar, er zijn ook mensen die gekker zijn dan mij! Het 3e obstakel was meteen een water/modderobstakel. Je moest onder balken doorkruipen die net boven de modder hingen, dat was dus lekker een nat pak halen. Gelukkig was ik redelijk warm gekleed, dus ik kon wel wat afkoeling gebruiken. Daarna een heuveltje van mul zand en weer wat balken. De toon was gezet! Met zompende schoenen gingen we verder. Een duintje op! Leuk, dat kan ik wel! Bovenop het duin een mooie singletrack en rechtsbeneden zagen we het circuit liggen met pionnen en lint. Daar gaan we dus op af! "HE, JULLIE MOETEN NAAR LINKS!" werd er geschreeuwd vanaf een karretje wat aan kwam rijden. Wij in verwarring, weer het duin opklauteren en warempel, als je links over een vangrail klom zag je daar beneden ook nog wat lint. Lekker duidelijk! Maar gelukkig waren de Marshalls er.

We moesten snel weer omhoog en kwamen ergens anders het circuit weer op. Door een container met banden. Een andere loper had ons ook bijgehaald en was een beetje om ons heen aan het lopen. Dan weer wat voor ons, dan weer wat achter. Laat hem maar gaan, we hebben zat tijd. Muurtje over die geheld stond, best lastig te nemen en de bovenkant was nog best scherp. Dat voelde je nog wel even, maar kon er ook wel bij. We zijn wel wat gewend. Weer wat duintjes op, met banden op de weg en een stel vlonders overlopen. Geen problemen!

Lagen er hier nog vlonders op het water, mochten we even later wel gewoon gaan zwemmen, brrr.. dat was even koud. Weer even wennen ook, zwemmen met kleren en handschoenen aan. Kreeg een beetje het idee dat je niet goed kon afzetten in het water, maar het ging net goed en weer lekker afgekoeld kwamen we er weer uit. Dat werd weer aanzetten om warm te worden. Tussendoor nog wat andere obstakels, als muurtjes waar je overheen moest en balken die hoog en laag hingen waar je onderdoor moest en overheen. Zoveel indrukken dat ik helaas niet alles meer weet.

Maar het volgende obstakel herinner ik me nog heel goed. Hekwerk, een paar delen van hekken die over een stuk water hingen. Hier moest je dan onderdoor schuiven. Dat water was koud! Dat hek hing erg laag! Mijn ademhaling was daardoor zo verkrampt dat ik een lichte vorm van paniek voelde. Zo snel mogelijk erdoorheen proberen te komen, wat weer veroorzaakte dat ik teveel water spatte en alles over mijn gezicht ging, krijg geen lucht! Brrr... zo koud ook! Wat een $#$%-obstakel. Gelukkig was ik niet de enige en was Dennis het roerend met me eens, het was geen fijn obstakel. Begon al aan mezelf te twijfelen, ben ik dan zo'n mietje. Wist niet of ik dit nog wel een keer of 3/4 wou gaan doen.

Mentaal klapje was dit dus wel, nou ja, nu is het ook goedgegaan. Dus waarom zou je je druk maken, kijk eerst maar even wat er nog meer op je pad komt. Dat was een tafel. Een tafel van een meter of 2 hoog waar je maar moest zien hoe je eroverheen kwam. Mezelf optrekkend ging dit best redelijk, mijn armen voelden nog goed en met een klein beetje steun van de zijbalken kwam ik erop, eraf ging een stuk makkelijker, al was de val hoger dan ik dacht. De wasstraat was het volgende obstakel, over een klein muurtje klimmen en door een schuimbak. Helaas was de schuimmachine er al snel mee gekapt, dus lag de bak maar voor de helft vol. Dit was meteen de laatste keer deze dag dat we het schuim gezien hadden, helaas!

Het doolhof kwam daar weer na geloof ik, als de laatste obstakel voor het checkpoint. De weg was snel gevonden, maar 1x een verkeerde route gelopen en we konden ons tegoed doen aan ons eigen eten. Meteen een paar slokken Herbalife Prolong erin en even wachten op Dennis. Zijn tas was er niet, dat was wel even balen. Slokkie van mij en weer doorgaan. Het tweede rondje in. Dit rondje was wat meer hardlopen. Hardlopen over tribunes, op en neer, op en neer. Hardlopen met een zandzak op je rug, over heuveltjes en nog wat muurtjes. Ook nog lopen met een band om je nek en over wat hekken klimmen, met band. Later kwamen we erachter dat we de band al eerder weg mochten leggen, nou ja, het was wel gezellig zo. Band weer weg en weer door! Duintjes over, leuke singletracks weer, helemaal in mijn nopjes. Ondertussen nog steeds gezellig ouwehoerend met Dennis. De andere loper hadden we ondertussen al weer een tijdje achter ons gelaten. Ik wou dit keer wel echt voor de winst gaan, dus ik moest nog maar even zien of ik Dennis ook een keer achter me kon laten. Al was daar natuurlijk nog wel 4 uur de tijd voor.

Het tweede rondje kwamen we weer aan bij 'Hekwerk'. Vol spanning kwam ik er op af. Gewoon doen, net ging het goed, nu moet het ook lukken. Die spanning zat er toch al wel een hele ronde in, dat merkte ik vooral toen ik er weer eens goed naar keek. Het middelste deel van de hekken was weggehaald en de hekken lagen ineens wat hoger. Er viel een last van me af, nu kon niets me meer tegenhouden vandaag. Door alle mensen die er doorheen zijn gegaan was het water ook nog eens wat warmer, dus het werd helemaal geen probleem meer. Blij en weer een stuk positiever gingen we weer op weg voor nog meer rondes.

Ergens midden in de 3e ronde moest ik naar het toilet, gelukkig stonden er genoeg langs het parkoers. Dus ik Dennis in zijn eentje op pad gestuurd en zelf even het hokkie induiken. Toen ik er weer uitkwam zag ik meteen 3 andere stormbazen voor me uit lopen op het parkoers, die zaten dus dichter achter me dan ik dacht. Dat geeft toch weer wat concurrentie dan! Dennis zou iets rustiger verder lopen, dus ik zette een tandje aan en ging maar even kijken of ik de andere 3 voorbij kon. Na een halve kilometer en wat trappen op de tribune was ik er voorbij. Voor ik eindelijk bij Dennis was duurde nog wat langer. Het hogere tempo voelde alleen zo goed dat ik even kort met Dennis sprak en zei dat ik op iets hoger tempo verder ging, daar had hij vrede mee. Gelukkig! Dus gas erop!

Natuurlijk waren er ondertussen ontzettend veel andere mensen gestart die ook op het parkoers liepen, het was dus 1 groot inhaalfestijn. Door het shirt wat je aanhad kreeg je ook ontzettend veel aanmoedigingen van de andere lopers. Zelf ook iedereen aanmoedigend ging ik bij vele voorbij en gaf me dit weer een extra moraalboost. Ik liep gewoon op kop, op een tempo wat ik niet eens wist of ik het wel zo lang nog vol kon houden. Maar we gaan het gewoon proberen, je wordt niet zomaar Stormbaas natuurlijk!

"HE STORMBAAS!", Elte en Alexander zagen me aankomen, ze waren zelf verkeerd gelopen op de 18km en hadden maar besloten om een CrossXVest op te halen en daarmee het parkoers te gaan lopen. Maar toen ze mij zagen wouden ze me wel een stuk ondersteunen, tof jongens! Dat is echt heel gaaf! Ze hadden allebei 6kg aan gewicht in het vest en daardoor hadden ze het wel zwaar. Mijn tred ging nog erg soepel dus kon ze lekker even afmatten. Gezellig kon ik weer even wat ouwehoeren en na een half rondje moesten ze me toch laten gaan. Ik ging het afmaken, elk rondje bij het checkpoint nam ik weer nieuwe energie. De Herbalife Prolong icm de gelletjes deden het uitstekend voor mij. Ook bij elke waterpost langs het parkoers nam ik 1 tot 2 glazen water en een stuk banaan. Kramp bleef uit en ik kon maar blijven gaan. Dit kon me niet meer ontglippen! Er waren nog wel een aantal lopers die 1 rondje achter me aan kwamen, maar volgens de vrijwilligers bij het checkpoint zat er wel een beste tijd tussen. Alle vrijwilligers had je op een gegeven moment zo vaak gezien, dat je ze wel kende, wat grapjes maken af en toe en bedanken natuurlijk. Er heerste echt een goede sfeer bij deze loop! Andere lopers op het parkoers lieten me vaak voorgaan, al hielp ik waar nodig zelf ook mensen over obstakels heen natuurlijk. Voor wat, hoort wat! Het mooiste momentje was nog wel bij het tijgeren onder banden door, daar was het een drukte van jewelste en toen de achterste zag dat er een Stormbaas aankwam riep hij het naar voren. Er werd meteen een pad voor me vrijgemaakt en met een kop als een boei werd ik onder hevig gejuich door het obstakel heengesleept. Erg gaaf!

Ik kwam een kwartier voor 5 uur langs het checkpoint, voor de 8e keer onderhand. Ik had er op dat moment al 48km opzitten. Dit had ik nooit voor mogelijk gehouden met dat trage herstel na de Sallandtrail. Maar het liep nog zo soepel en ik wou het gewoon afmaken als een echte baas! Gewoon nog een laatste rondje doen dus! Het was het langste rondje wat op het programma stond, de 7km met de waterobstakels enzo, het werd een ererondje voor mezelf. Gunde mezelf wat meer rust, gewoon lekker achter de menigte aanhobbelen als het druk was en waar het kon lekker doorlopen. De laatste keer bij het checkpoint werd ik al gefeliciteerd door wat mensen en Alexander en Elte waren er natuurlijk ook aanwezig. Ze wouden me even uitlachen hoe ik de laatste 2 finishobstakels overkwam. Vooral de Funky Monkey was erg tof, maar ook best zwaar. Dikke stalen buizen die met natte handen erg glad waren. De eerste keer viel ik dan ook als een baksteen naar beneden. Ach, gewoon nog een keer proberen, toen lukte het wel! De ringen in en daar slingerend je benen in het net proberen te gooien. Best lastig! Maar na een aantal keer proberen lukte het me toch en kon ik het laatste obstakel ook makkelijk passeren. De Finish! Gehaald! 5,5 uur lang doorgebikkeld, 55km afgelegd en weet ik veel hoeveel obstakels! Trots!

Er was van alles geregeld voor alle helden die de Stormloop hadden getrotseerd, je kon je meteen afspoelen met fris water. Er stonden Hot-tubs, met heerlijk warm water om even in te relaxen en je kreeg zelfs een muntje voor een heerlijk broodje Hamburger, die smaakte me dan ook wel erg goed! De Hottub was ook echt heerlijk, vooral na al dat koude water van vandaag! Maar wat me nog het beste smaakte, was de overwinning. Iemand van de organisatie had me al opgezocht en me medegedeeld dat ik inderdaad de Stormbaas was van deze editie en ik mocht me melden voor de prijsuitreiking. Natuurlijk ondersteund door Alexander en Elte heb ik de ontzettend gave schaal in ontvangst mogen nemen! Die krijgt een prachtig plekje op mijn slaapkamer, wat een dag!!!