Petzl Night Trail 2015

MudSweatTrails presents Petzl Night Trail 2015!

Het is alweer even geleden dat ik een verslag of blog heb geschreven. Maar er is in de tussentijd op hardloopgebied ook niet heel veel gebeurd. Een paar kleine wedstrijdjes, gewoon stevig doortrainen en me voorbereiden op het nieuwe jaar. Dat nieuwe jaar begon deze zaterdag dan toch echt, met mijn eerste serieuze trail, in het donker! Het leek me altijd een erg gave ervaring om een trail in het donker te lopen. Ik had al wel een hoofdlamp, de Black Diamond Spot, waarmee ik af en toe nog wel eens over de hei liep, maar door het bos is toch wat spannend in je eentje. Ik had daarom geen idee wat ik dit weekend moest verwachten. Geeft mijn lampje wel genoeg licht, vind je de parkoersaanwijzingen wel goed etc. Het gaf dus weer een lekker soort spanning van tevoren. Ook omdat ik stiekem hoopte op een top 10 notering, of zelfs een podiumplaats.

Zaterdagochtend was ik er alweer vroeg uit, vol met wedstrijdspanning. Maar ga je normaal gesproken na het ontbijt op pad, moest ik nu nog de halve dag wachten om te lopen. Het duurt zo lang zo'n dag, hopend dat je niets verkeerd eet of teveel energie opmaakt waardoor het lopen niet meer lekker gaat. Wel of niet dat saucijzenbroodje, dat extra bakje koffie enzovoort. Tot ik dan de auto in kon stappen om richting Rotterdam te rijden, goed op tijd om files en dergelijke niet tot een spelbreker te maken.

Iets voor half 6 kwam ik dan ook in Rotterdam aan bij Outdoor Valley, daar hadden ze de boel al mooi ingericht. Een paar partytenten, wat vuurkorfjes buiten en wat stands, van Bever en Erdinger. Gezellig even rondkijken en kletsen met bekenden. Pascal van Norden deed een keer niet mee, hoera voor mijn podiumkansen! Maar hij stond als vrijwilliger achter de startnummers samen met zijn zoontje, erg tof! Ondertussen druppelden er steeds meer mensen naar binnen, waaronder wat vrienden. Het was zo weer een erg gezellige boel, natuurlijk ontzettend veel trailers die je vaker tegenkomt bij wedstrijden, maar ook weer nieuwe mensen leren kennen. Mooi wereldje is het!

Nog een half uurtje dan begint de trail! Nog maar weer eens langs het toilet, even naar de auto om mij uit te kleden tot trailgear en mijn handbottle omdoen. Horloge om, kijken of de GPS gevonden wordt en met nog meer spanning terug naar de start om daar de eerste paar lopers weggeschoten te zien worden. Wegens het donker gaan de lopers weg in kleine groepjes van 8, om het een beetje overzichtelijk te houden en er geen ongelukken gebeuren. Elke halve minuut gaat er een groepje weg en na een minuut of 8/9 mocht ik dan eindelijk aantreden. De anderen van het groepje heb ik eerlijk gezegd bijna niet gemerkt. Ik was al in mijn race-bubbel en vertrok dan ook meteen toen we mochten. Een rondje over de parkeerplaats en richting een mooi paadje. Al heel snel kwam ik het vorige groepje tegen, ik keek toch maar eens op mijn horloge en zag daar voor de eerste 400 meter een tempo staan wat ik als opening op een 5km wedstrijd zou hebben. Oeps! Doe maar iets rustiger aan, het is nu iets langer en aan alle verhalen te horen wordt het nogal zwaar baggeren!

Het eerste stuk ging verder redelijk makkelijk, tempo lag best lekker en mijn hoofdlampje deed het uitstekend! Waar sommigen hem bijna naar beneden hadden hangen om hun voeten goed te kunnen zien stond die van mij in mijn kijkrichting, een heel stuk verder naar voren dan de meesten. Maar nog steeds had ik genoeg zicht op het pad voor mij en de obstakels die zich daar bevonden. Dat viel mij heel erg mee voor zo'n redelijk goedkoop modelletje. Het eerste bultje hadden we ook al gehad, mijn schoenen voldeden hier weer uitstekend! Op sommige momenten was het pad nog wat aangevroren, zelfs hier kon ik nog behoorlijk makkelijk op lopen.

Omdat er werd gestart in groepjes en de groepjes geen volgorde hadden wist je totaal niet waar je in de wedstrijd ligt. Het was dus gewoon alles geven voor jezelf en dan hopen dat je concurrentie iets minder snel loopt. Maar zelfs na de finish wordt het dan nog spannend, omdat de snelste loper ook als laatste gestart kan zijn. Zodat hij 20 minuten later nog eens finisht met de winnende tijd.

Het waren in ieder geval al lekker modderige paadjes, de onderbenen en schoenen waren al drijfnat. Gelukkig was het net erg lekker weer geworden en was het droog. Na de hele week rond het vriespunt gelegen te  hebben was het vandaag zo'n 6 graden, zelfs in de avond was het nog goed toeven. Perfect weer dus om te lopen.

Na behoorlijk wat bochten te hebben gelopen kwamen er ineens over het gras 2 lopers voor me het pad op, deze liepen ook behoorlijk rap. Oei, concurrentie waarschijnlijk, maar hoe kan het dat ze voor me het pad opkomen. Zouden ze afgesneden hebben? Langzaam maar zeker kwam ik dichterbij, eerst de een inhalen, dat kostte toch best wat moeite. Maar toen ik langszij kwam hoorde ik hem tegen een andere loper zeggen dat ze verkeerd gelopen waren. Ook hun startnummers waren lager, ze waren dus al eerder gestart. Dat is zonde voor hun, maar goed nieuws voor mij. 2 sterke lopers die wat minuten prijsgaven. Even later kwamen ze waarschijnlijk in hun eigen ritme en liep ik toch nog een stukje sneller.

Het pad kronkelde door een mooi bosrijk gebied. Erg leuke paadjes, al waren ze wel iets te breed. Er zaten in ieder geval genoeg bochtjes in, met hele kleine hoogteverschillen. Ook een paar tricky stukjes, zoals een kleine afdaling met een hele scherpe bocht erin en gelijk daarachter een houten bruggetje over een klein kanaaltje. Dit maakte het pad weer erg leuk. Ook hier had je op veel plekken een ijslaag over de weg. Oppassen geblazen dus, 1 keer in een bocht ging ik toch iets te hard en gleed ik onderuit. Geen probleem, had gelukkig nergens last van en kon meteen doorpakken. Dit stuk was ook het meest eenzaam, er zaten misschien nog 2 of 3 lopers voor me wat ik hoorde van anderen. Dus ik liep heerlijk alleen op dit mooie pad, genieten. Vliegende schaduwen door alle bomen en mooie reflecterende bordjes om het pad aan te geven. Dit was super geregeld en ben ook nergens het pad kwijtgeraakt.

Na weer wat kilometers gehad te hebben kwamen uit een zijpaadje ineens weer wat lichtjes zetten. De 16km lopers kwamen hier weer op ons pad. Gezellig! Dit werd weer inhalen geblazen en veel 'sorry' en 'pardon' roepen. Gelukkig waren alle lopers heel sociaal, ik natuurlijk ook en bedankte iedereen die ik voorbij ging.

Het laatste stuk van de trail was het allerleukst! Hier begon het eigenlijk pas echt. Vlak voor de verzorgingspost begon het eerste stukje klimwerk. Met touw en al, omdat het best een modderige boel was. Het touw zat al vol met 16km lopers, dus ik ging ernaast maar op eigen houtje, dit ging toch ook wat sneller. Boven aangekomen was dan eindelijk de post. Had zelf al een handbottle mee met een halve liter water, dus geen bekertje. Ook had ik 1 gelletje mee, maar had geen zin om die uit te pakken. Hop, maar even wat eten dus. Een handjevol winegums pakken. "Hey Jeroen! Je moet rennen, niet eten! Kom op, GAS EROP!". Met een lach van oor tot oor stond Pascal daar te roepen dat ik een beetje op moest schieten. Gelijk heeft 'ie, elke minuut telt! Ik verontschuldigde me en moest even de goede kant opgestuurd worden, hier naar beneden! Hop en weer op pad. We kwamen op de MTB-route en die voerde ons een heel stuk door een prachtig landschap met een ontzettend gaaf uitzicht op een mooie verlichte stad.

De MTB-route zelf was ook ontzettend gaaf, het was alleen maar glibberen en glijden, wat een modderboel! Heerlijk! Nog steeds mensen ontwijkend en inhalend gleed ik lekker door. Heuvelop soms even mijn handen gebruiken voor wat extra grip, want zelfs mijn Salomon met behoorlijke noppen hadden het erg lastig. Prachtig vond ik het! Heuvelaf gewoon proberen te skieën, het heet niet voor niets de skiberg. Ondanks toch wat vallen en opstaan vielen de kilometertijden nog best mee. De langzaamste in 6 minuten. Maar het vermaak was er niet kleiner door! Strakke s-bochtjes vol met bagger en zelfs soort van trappetjes waar je lekker af kon vliegen. Heerlijk, maar toch ook best zwaar!

Zo'n 2km voor het einde schoten ineens de eerste krampscheuten in de kuiten. Oei, dat hoeft nou ook weer niet. Natuurlijk maar een half litertje water mee en bijna niets gegeten afgezien van de winegums. Niet slim, maar ik dacht dat 25km wel makkelijk kon. Nou ja, nog maar eventjes, gewoon proberen! Pas nog iets kleiner gemaakt en de kleine klimmetjes iets rustiger aan gepakt. Gelukkig hadden we toen alleen nog een klein lusje om Outdoor Valley heen. Een klimmetje hier en een leuke afdaling met S-bocht daar, dit ging nog net goed! Weer wat krampscheuten. Kom op, je bent er bijna! En daar waren de eerste tekenen van een finish, een mooi uitgestippeld pad met rode breekstaafjes. Daarachter het bruggetje met de lampjes en daar dan toch zeker de finish! Toch nog een kleine eindsprint eruit kunnen persen en helemaal blij de finish over. Wat was dit een gave trail! Ik wil nog een keer!

Bijna meteen na de finish kwam ik Maarten Klein tegen. Een van mijn concurrenten, die was ook pas net binnen en was erg geïnteresseerd in mijn netto-tijd. Verrassend! Nu was ik heel toevallig wel benieuwd wat hij had gelopen, dus we vergeleken onze tijden. Met een kleine 1.5 minuut viel dit in het voordeel van mij uit. Happy! Eerste concurrent uitgeschakeld. Maar het was wel erg gezellig, we waren het er beide over eens dat dit voor herhaling vatbaar was. Maar het werd wat koud, dus allebei even de jas ophalen en wachten op een van de andere concurrenten. Net toen we terugliepen naar de finish kwam Ralph Apeldoorn ineens binnenstormen. Benieuwd wat hij heeft! Dat scheelde weer wat minuten in mijn voordeel gelukkig. Hij had het vooral in het eerste deel lekker rustig aan gedaan, maar toch had hij nog een supertijd! Dit zou later de 4e tijd worden.

Aangezien we nog even moesten wachten tot alles bekend werd gemaakt en de prijsuitreiking was werd er maar even lekker gedoucht en wat droge, schone kleren aangetrokken. Vooral mijn schoenen en tight zaten totaal onder de modder!

Maar weer warm en droog was het weer een supergezellige boel. Natuurlijk lekker een alcoholvrije Erdinger erbij en een lekker warme erwtensoep. Genieten! Er werd wat gedanst op lekkere beats en heel veel geouwehoerd met alle andere trailers. Ik hoorde echt alleen maar hele positieve dingen over de trail, iedereen vond het ontzettend gaaf en vooral het einde, het einde. Zo schuilt er toch een varken in ons allemaal!

Ondertussen werd er door de organisatie al een beetje gehint op een bepaalde podiumplek, maar ik durfde het nog allemaal niet te geloven. Al had ik er zelf ook goede hoop op. Maar toen dan eindelijk de prijsuitreiking daar was, had ik toch echt voor de eerste keer in mijn leven zo'n enorme vaas met 3 liter Erdinger Alkoholfrei voor mij alleen! Winnaar van de Petzl Night Trail 25km! Trots!

Na de prijsuitreiking bleef het nog lang onrustig bij Outdoor Valley!

MudSweatTrails, Ronnie Duinkerken en alle vrijwilligers super bedankt voor een prachtige trail, heel goed georganiseerd en een super parkoers! 

De prachtige foto's zijn natuurlijk gemaakt door ByRyanPhotography.

Clinic Voorthuizen met Dennis Kimetto.

Vandaag had ik een clinic in Voorthuizen georganiseerd door loopgroep 'Voorthuizen loopt' en Herbalife. Dennis Kimetto was daar als beroemdheid ;). Dat mag ook wel met het wereldrecord op de marathon van 2.02.57.
Eerst even wat info over Dennis en hoe hij leeft. Hij schijnt ook nog boer te zijn met 14 koeien en hij heeft een aantal huizen die hij verhuurd. Naast het hardlopen is hij dus ook behoorlijk succesvol. Hij is 1.75, even lang als mij. Maar met 54 kilo wel 8 kilo lichter met een vetpercentage van 4.5%.

De clinic begon met een estafette van 50m, 4 mensen aan de ene kant van het veld, 4 aan de andere kant. Dan steeds 1 iemand lopen en de overkant aantikken, enzovoort. Dit dan 12 minuten lang. Dennis liep steeds met een ander groepje mee, ik had zoveel geluk vandaag dat hij ook nog 1 keer met mij mee liep. Erg leuk, ik haalde hem natuurlijk wel in.

Het zal niet helemaal kloppen met zulke korte afstanden, maar het ging wel vlot.

Als je als groepje in 12 minuten 80x heen en weer was gegaan zou je op hetzelfde tempo hebben gelopen als Dennis op marathontempo. 8 man in een groep, 12x heen en weer, dus ging iets sneller dan dat in totaal.

Daarna nog estafette gelopen met groepje van 2, steeds een rondje om het veld. Ik weet niet meer hoeveel je daar ongeveer voor moest lopen, maar daar kwamen we niet aan het goede tempo. Heb me in ieder geval wel goed kunnen uitsloven.

Als laatste nog een 12 minuten lange 'duurloop'. Het ging om rondjes van ongeveer 500m en Dennis zou de 1e 3 rondjes op zijn marathontempo lopen. Ik heb dat 1 rondje volgehouden, vlak achter hem. Echt heel gaaf om dat te zien. Zo ontzettend soepel gaat dat en zo ontzettend snel.  Het is gewoon niet normaal. Daarna nog lekker 10 minuten uitgelopen en dat was het loopgedeelte.

Als afsluiter kon je nog lootjes kopen om wat prijzen te winnen. Ongeveer 8 prijzen op 140 man, een stuk of 800 lootjes. Ik heb voor een euro per stuk 10 lootjes gekocht en gehoopt op een leuk prijsje. Je kon Herbalife produkten winnen, een shirt gesigneerd door Kimetto, Adidas zonnebril en nog wat produkten. Mijn verbazing was groot toen ik een Herbalife rebuild pakket won. Geen goedkoop spul en kan het goed gebruiken. Mijn verbazing werd nog groter toen ik 3 prijzen daarna ook nog de Herbalife Prolong won. Kan ik dus even goed vooruit qua voeding tijdens en na het lopen. Erg veel geluk vandaag.

Daar ook nog Erik Negerman tegengekomen. Hij was 2e geworden tijdens de Koning van Spanjetrail en wil in Rotterdam in april zijn PR aanscherpen met een tijd van ongeveer 2.20. Hij werkte ook met deze toplopers voor volare. In december gaat hij naar Kenia om daar te trainen. Kreeg van hem ook nog een startnummer aangeboden voor de Hilversum Cityrun die hij organiseerd, kan er ook nog wel bij. Al met al een productieve dag gehad vandaag.

Hoge Veluwe Trailmarathon

Het gaat de laatste tijd allemaal wat snel. Mijn grootste doel dit jaar was de Trail des Fantomes 50km. Maar daarna heb ik geen moment de tijd gehad om echt lekker uit te rusten. Zoals in mijn vorige blog te lezen valt kwamen daar wat leuke evenementen achteraan. En al heel snel daarna kwam alweer de Hoge Veluwe Trail. Dit staat qua doelen dit jaar op de 3e plek, achter de Koning van Spanje en dus de TdF. Maar door alle evenementen heb ik naar mijn idee niet de tijd gehad om me goed voor te bereiden op de HVT. Natuurlijk heb ik behoorlijk wat kilometers in de benen zitten van de TdF, maar de laatste 2 maanden was het qua training allemaal wat korter werk. Ook omdat ik genoeg tijd wou nemen om te herstellen en ik bang was voor blessures. 2 weken geleden dan toch nog een lange duurloop van 32 kilometer eruit weten te persen en dat moest hem dan maar worden. Heel onverwacht kreeg ik 2 dagen erna ineens last van mijn rechter achillespees. Ik kon er 2 dagen bijna niet normaal op lopen. Daar schrok ik enorm van en was al bang dat ik de HVT helemaal niet zou kunnen lopen. Gelukkig ging het daarna snel weer beter en een week voor tijd was het eigenlijk niet meer te voelen. Ook mooi omdat ik toen de MudMasters had, dat ging ook goed met de pees.

Toch had ik 'stiekem' nog wel doelen voor de HVT. Ik hoorde al van Marek dat er niet heel veel toppers meededen en er misschien wel een podiumplaatsje inzat. Pascal van Norden deed sowieso mee, dus 1e zou ik niet worden, maar voor de rest was er nog niet veel bekend. Dat leek me wel wat, eindelijk een keer op het podium staan bij een wat grotere trail. Ook qua tijd had ik wel wat in gedachten. 3 uur en 15 minuten zou perfect zijn, 3 en een half uur zou goed zijn. Maar we zullen het wel zien, eerst maar proberen om hem uit te lopen.

Afgelopen zondag was het dan zover. Ik mocht weer lekker gaan knallen. Al had ik door de voorbereiding nog wel de nodige twijfels. Zou ik het wel gaan redden, het is toch gewoon 43km, dat is echt niet zomaar een afstandje. Moet ik met camelbak lopen of zou ik alleen de handheld meenemen. Welke schoenen doe ik aan, de FiveFingers omdat ze zo enorm licht zijn en dus makkelijk door het mulle zand komen of de Salomon Sense die iets zwaarder zijn, maar waar ik de laatste tijd de wat langere afstanden op gelopen heb. De avond ervoor die knopen maar gewoon doorgehakt en zondag samen met Daniëlle, de camelbak en de Salomons in de auto naar de Hoge Veluwe gereden. Het was weer allemaal perfect geregeld, parkeerplaatsen waren goed aangegeven en het startnummer ophalen ging ook erg snel.

Bij het startgebied aangekomen daar even rondgekeken en omgekleed, nog even snel naar de wc en wat praten met bekenden, er waren er weer genoeg! Hier kreeg ik ook te horen dat Michel Verhaeghe mee zou doen, de winnaar van de Koning van Spanjetrail dit jaar. Wat dus betekende dat ik erg mijn best zou moeten doen om op het podium te komen. En de 2e plek waarschijnlijk ook buiten bereik was. Het was in ieder geval weer gezellig met alle lopers. Ook voor de supporters was er genoeg te beleven, klimmuren en speeltoestellen voor de kinderen. Eettentjes, hottubs en verkoopstalletjes voor de volwassenen. De spanning zat er ondertussen weer goed in, vooral toen ik in het startvak ging staan. Meteen maar weer vooraan gaan staan en daar naast Michel Verhaeghe en Pascal van Norden gewacht tot het startsein viel. Na een kleine briefing van Robin Kinsbergen werd er dan eindelijk afgeteld. Ok, hier gaan we weer!

Pang! En los! De eerste kilometer was bijna allemaal asfalt, dit om het veld de gelegenheid te geven om hun eigen plekje te zoeken voordat we bij de smallere paadjes kwamen. Maar dat liep dus erg makkelijk. Pascal liep uiteraard meteen vooraan, maar vlak daarachter zat ik zelf met in mijn kielzog Michel. "Jeroen, het is een marathon, je moet 42km, het is geen 10km wedstrijdje", dacht ik terwijl de eerste kilometer in 3'44/km ging. De adrenaline en de toppers om je heen zorgen er toch altijd voor dat ik te snel start. Maar het voelde goed en ik hield Michel nog achter me, dus gewoon blijven gaan. We liepen toen lekker in het bos over een paar mooie paadjes en na een tijdje kwamen we de eerste trappetjes tegen. Ondertussen hadden we al 5km gehad, deze ging in 20.10, nog steeds veel en veel te hard voor een trailmarathon. Helemaal voor deze. Maar gewoon doorgaan op de trappen! De treden waren van houten balken en het was goed vochtig in het bos, dit maakte dat ze erg glad waren en je goed moest uitkijken hoe je je voeten neerzet. Maar het ging alsnog in een noodvaart eroverheen. Korte pasjes, tik tik tik, omhoog buffelen. Michel liep me na het 2e trappetje voorbij en ik volgde in zijn sporen. Nog een stukje harder, Michel volgen met 2 treden tegelijk. Wat kan die man lopen! Nou ja, hopelijk kunnen we straks wat herstellen op het vlakke deel. Dus ging ik redelijk diep om toch maar bij Michel te kunnen blijven.

Omhoog denderen.

Na de trappetjes volgde er inderdaad een vlak bospad. Nog steeds een behoorlijk tempo erin, maar genoeg ruimte om iets te herstellen. Hier ging ik Michel ook weer even voorbij. Hij hoeft natuurlijk niet al het kopwerk te doen. Met 10km kwamen we langs de eerste verzorgingspost, hier snel voorbij gelopen, had mijn camelbak mee dus had genoeg te drinken. Het eerste gelletje was ook al ingenomen. Maar de 10km betekende wel dat we nu het mulle zand kregen. Helaas. Dat mulle zand begon al heen snel na de post en ik verloor er al mijn snelheid, zo leek het in ieder geval. Michel ging me voorbij na een paar 100 meter en liep soepel bij me weg. Pascal zagen we toen ook nog een stuk verderop lopen, dat hij nog zo dichtbij was had ik niet verwacht. Het scheelde misschien nog wel 2 minuten, maar het betekende toch dat ik echt veel te snel gestart was. Dat bleek ook wel toen ik helemaal kapot ging in het mulle zand. Shit, daar komt de rekening. Michel liep steeds verder op me uit en ik leek nog langzamer te gaan voor mijn gevoel. Ik probeerde zo goed als mogelijk in de wielpaden van auto's te lopen, deze waren wat steviger dan de stukken eromheen, maar het kostte zoveel kracht om vooruit te komen. Met mijn tong op mijn borst zo goed als het kon door blijven lopen, kleine pasjes nemen, niet afzetten, zo licht mogelijk blijven. Maar het was een ontzettend lang stuk mul zand. En de moed zonk me samen met het zand in de schoenen. Vooral toen ik vlak voor de 18km de 4e loper al zag naderen. Dit was een behoorlijke tik en bijna gaf ik eraan toe. Doe maar even rustig, top 10 is ook ontzettend goed. Ga maar gewoon lekker genieten van de natuur, van de prachtige trail, van het lopen zelf. Je hoeft geen pijn te lijden, waarom zou je ook altijd zo snel mogelijk willen lopen?

Op 18km was ook weer dezelfde verzorgingspost als bij de 10km, we hadden een rondje gemaakt. Maar dit keer was ik geknakt, mijn gelletje had ik net al ingenomen, maar ik stopte toch om even 2 bekers sportdrank te drinken en te kijken wat de nummer 4 ging doen. Deze stopte ook voor een beker en liep achter me aan toen ik weer vertrok. Fijn, een loper achter me die erg nog fris uitziet en soepel lijkt te lopen. Als hij me maar niet in de berm gaat inhalen, want dan zeg ik er wat van. Tot mijn verbazing bleef hij achter me lopen. Door de bekers sportdrank en het gelletje kreeg ik alleen een steek in mijn zij, man wat dom! Het was teveel energie ineens, denk nou eens na! Nu heb je het helemaal verprutst. Maar tot mijn verbazing trok dit redelijk snel weer weg zonder snelheid te verliezen, gelukkig maar. De andere loper kwam naast me lopen en we raakten zelfs aan de praat. Samen afzien schept toch een band. Hij liep normaal geen trails, maar had al wel eens de 80km Limburgs zwaarste gelopen. Ook liep hij soms wegmarathons zo rond de 3 uur. Hij vond dit toch wel een stuk pittiger en mijn hoop gloorde op toen hij zei dat ik eigenlijk net iets te snel voor hem liep. Samen vervloekten we de mannen van MudSweatTrails die dit parkoers hadden uitgezet, vooral als er weer een deel mul zand op ons af kwam.

Het was nog steeds ontzettend afzien, maar het gezelschap zorgde ervoor dat ik toch nog wat meer kon geven. We hielpen elkaar over het dode punt en hielden elkaar scherp. Dit kon ik erg goed gebruiken. Al lopend passeerden we prachtige heidevelden, mooie bossen en gave uitzichten. Konden we toch nog een klein beetje genieten ondanks dat we allebei kapot gingen. Pas na de volgende verzorgingspost kwam ik erachter dat hij niets bij zich had, geen drinken, geen gelletjes. Hij vertrouwde op de posten en dacht wel dat dat genoeg was. Maar het gelletje wat ik hem later aanbood was een welkome versterking vond hij. Na 33 km kreeg Dion ineens een klap van de man met de hamer. Hij zei me door te lopen en hijzelf ging iets rustiger aandoen. Misschien toch te weinig energie mee. Aangezien ik al een tijdje aan het bedenken was hoe ik de eindsprint ging aanpakken als we samen aankwamen was dit voor mij een verrassing. Erg jammer voor Dion, ik gunde het hem ook wel, het was een fijne loopmaat. Maar ik was toch ook erg blij dat die podiumplek er voor mij nu weer wat meer inzat. Dit gaf me ook een boost en ik zette zelfs nog een versnelling in. Het was ook weer een wat makkelijker stukje, met redelijk harde paden en zelfs een stukje door het water. Gelukkig maar enkeldiep, was al bang dat ik kramp zou krijgen als het water hoger was. Ook omdat ik al wat krampscheutjes voelde. En bij de 35km was alweer de laatste verzorgingspost. Hier toch weer even stilstaan, wat zoute pinda's en wat tucjes achterover werken. Zout had ik nodig! Ik wil geen kramp vlak voor de finish, die 3e plek moet voor mij zijn! Het zoontje van Robin was hier ook, deze grote kleine man bood me aan mijn camelbak te vullen, maar ik had nog genoeg over zei ik al. Hij vertelde dat de nummers 1 en 2 al lang weg waren en dat ik op moest schieten omdat de nummer 4 er al aan kwam. Erg behulpzaam! Ik vertrouwde hem toe dat het wel goed zat en toen Dion bij de post aankwam gaf ik hem een high-five en vertrok zelf weer.

Laatste stukje, nog maar 8km. Dit kan je normaal gesproken ook makkelijk! Dus het tempo weer iets steviger en lekker gaan lopen. De lintjes zag ik ineens niet meer, tot ik goed keek en ik dwars door het gras ergens verderop een lintje zag hangen. Ok, dit wordt leuk! Zonder te kunnen zien waar je je voeten neerzet was het hopen op het beste. Gras tot in je neus en maar gaan. Natuurlijk vond Rein dit een leuke plek om wat foto's te schieten en te supporteren, dit kon ik wel weer gebruiken!

Alsof dat nog niet gek genoeg was liep het daarna over in heideveld. Waar we ook dwars doorheen moesten, dus dat was slalommen om de grote heideplanten heen en uitkijken dat je niet je enkels brak. Dit stuk kostte weer erg veel kracht. Nog maar een klein stukje, hoorde ik. Een vrijwilliger was de mensen de goede kant aan het uitsturen en ik moest nog even rechtdoor tot waar ik het fietspad moest oversteken. Dat fietspad was erg druk, de halve marathon was onderhand ook van start gegaan en probeerde daar mijn pad te blokkeren. Gelukkig viel er precies toen ik bij het fietspad aankwam een gaatje en kon ik daar mooi tussendoor duiken. Anders hadden ze ook maar moeten wachten, ik ben al 38km onderweg ofzo. Het bospad hierna voelde weer als tapijt onder mijn voetjes. Het laatste stuk was gelukkig alleen nog maar vlak bospad en dit was een verademing, opnieuw. Heel toevallig zag ik op het naastgelegen fietspad een bekende lopen met de HM en ik riep hem toe. Hij zwaaide terug en met deze kleine moraalboost maakte ik het af.

Toen ik het bos uitkwam liep ik bijna het meer in, oh bochtje! Dit was het laatste stukje, een mooi schelpenpaadje langs het meer waarna de finish was. Nog maar iets versnellen! 300m voor de finish kwam Jeroen van MST voor me fietsen om iets plaats te maken en te laten zien dat de nr3 eraan kwam. Over het bruggetje waar Daniëlle, Lena en Debbie keihard aan het juichen waren en door naar de finish. Klein eindsprintje eruit geperst en op het goede moment mijn Garmin uitgedrukt! Blij! Moe! Gesloopt! Maar ontzettend euforisch! Toch echt de 3e plek kunnen pakken en gewoon in mijn droomtijd van 3.15.37! Wauw!!! Ik had het wel gehoopt, maar om het dan toch zo te zien doet echt wel wat met je.

Later op het podium gewoon naast die ontzettende held Pascal van Norden staan! Die had gewoon een 2.57 gelopen, sub3 op zo'n parkoers, wtf!  Michel was ook nog 10 minuten sneller dan mij maar daar kon ik niet mee zitten. Topdag gehad! 

MudSweatTrails, Park Hoge Veluwe en alle vrijwilligers echt super bedankt! Het was weer een geweldig evenement!
Al de prachtige foto's komen van MudSweatTrails en ByRyanPhotography.com.

Wat extra foto's voor de mooie sfeer;

Organisatorisch topoverleg

Wild spotten tijdens de HVT

Het beest, Pascal 'TrailRocky' van Norden.